PRAWO HANDLOWE
Paweł Popardowski
str. 5
Zbigniew Kuniewicz, Katarzyna Malinowska-Woźniak
str. 18
Piotr Sławicki
str. 22
Aleksandra Sikorska-Lewandowska
str. 30
Daria Katarzyna Gęsicka
str. 38
Magdalena Bławat
str. 47
Aleksander Wróbel
str. 54
Katarzyna Palka-Bartoszek
str. 62
WŁASNOŚĆ INTELEKTUALNA
Stanisław Gurgul
str. 76
OCHRONA KONKURENCJI
Konrad Kohutek
str. 87
PODATKI
Maciej Wojtuń
str. 95
Ewa Prejs
str. 102
Rafał Woźniak
str. 113
Jarosław Olesiak, Łukasz Pajor
str. 120
Grzegorz Borkowski
str. 126
Table of Contents & Abstracts
str. 134
Paweł Popardowski
Rezygnacja piastunów spółek kapitałowych w orzecznictwie Sądu Najwyższego
Niniejszy przegląd orzecznictwa poświęcony jest analizie dorobku orzeczniczego Sądu Najwyższego (dalej jako SN) dotyczącego reprezentacji spółki kapitałowej przy rezygnacji piastuna w organie zarządzającym. Omówione zostały różnorodne kierunki interpretacyjne w kwestii określenia adresata oświadczenia o rezygnacji członka zarządu spółki kapitałowej, które dotychczas były prezentowane na tle judykatury SN. Analizie poddana zostanie także motywacja stanowiąca kanwę stanowiska przyjętego przez SN w uchwale składu siedmiu sędziów z 31.03.2016 r. (III CZP 89/15), że przy rezygnacji członka zarządu spółki kapitałowej zastosowanie znajdują ogólne zasady reprezentacji biernej wynikające z art. 205 § 2 i art. 373 § 2 kodeksu spółek handlowych.
Początek strony
Zbigniew Kuniewicz, Katarzyna Malinowska-Woźniak
Przedmiotowy zakres orzeczenia o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej
Przewidziany w art. 373 prawa upadłościowego i naprawczego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej orzekany przez sąd stanowi sankcję za naruszenie obowiązków związanych ze złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Orzeczenie zakazu jest możliwe w przypadkach określonych w ustawie. Przedmiotowy zakres zakazu obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia. W związku z tym pojawia się problem interpretacyjny, czy orzekany przez sąd zakaz może być ograniczony przedmiotowo, czy też powinien obejmować łącznie wszystkie wymienione w ustawie rodzaje aktywności.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 24.09.2015 r. (V CSK 689/14)
Przepis art. 373 ust. 1 i 2 p.u.n. nie wyłącza możliwości indywidualizowania przez sąd orzeczenia zakazu także w znaczeniu przedmiotowym w zależności od stopnia winy i skutków naruszenia przez uczestnika obowiązków ustawowych przewidzianych w tym przepisie. Przewidziany w art. 373 ust. 1 i 2 (...) zakaz prowadzenia działalności gospodarczej może być ograniczony przedmiotowo w zależności od stopnia winy przedsiębiorcy i skutków podejmowanych działań.
Początek strony
Piotr Sławicki
Braki formalne pozwu po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego
Glosowana uchwała obejmuje istotne z praktycznego punktu widzenia zagadnienie uzupełnienia braków formalnych pozwu po skierowaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego do sądu według właściwości ogólnej. Kwestia ta prowadziła do trudności interpretacyjnych właściwie od chwili wejścia w życie przepisów o elektronicznym postępowaniu upominawczym, a w konsekwencji do ukształtowania się różnorodnej praktyki stosowanej przez sądy, do których kierowane były sprawy w trybie przepisów o postępowaniu elektronicznym i pomimo istotnej modyfi kacji normatywnej dokonanej ustawą z 10.05.2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego nie ustały, czego wyrazem było pytanie prawne stanowiące podstawę wydania omawianego orzeczenia. Interpretacja art. 505(37) § 1 kodeksu postępowania cywilnego ma istotne znaczenie dla praktyki sądów powszechnych w zakresie przeprowadzenia procedury badania braków formalnych pozwu i pozycji powoda w tradycyjnym postępowaniu cywilnym, po skierowaniu jej z postępowania elektronicznego. O aktualności zagadnienia świadczy również fakt kolejnej interwencji ustawodawczej dotyczącej powołanego przepisu, dokonanej ustawą z 10.07.2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw.
Uchwała Sądu Najwyższego z 25.06.2015 r. (III CZP 33/15)
Po przekazaniu sprawy przez sąd prowadzący elektroniczne postępowanie upominawcze do sądu właściwości ogólnej na podstawie art. 505(33) § 1 k.p.c. nie wzywa się powoda na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. do usunięcia braków formalnych pozwu przez przedłożenie odpisu pozwu wraz z zał ącznikami oraz gdy sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym przez złożenie pozwu na urzędowym formularzu.
Początek strony
Aleksandra Sikorska-Lewandowska
Zabezpieczenie powództwa przez wstrzymanie wykonania uchwały odwołującej członka zarządu
Niniejsza glosa dotyczy dopuszczalności wstrzymania, w ramach zabezpieczenia powództwa, wykonania uchwały w przedmiocie odwołania członka zarządu przez sąd rozpatrujący powództwo o uchylenie lub stwierdzenie nieważności uchwały zgromadzenia wspólników spółki kapitałowej. Taki sposób zabezpieczenia jest jednak niedopuszczalny w świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego oraz w świetle szczególnej regulacji zawartej w art. 249 § 2 oraz art. 423 § 1 kodeksu spółek handlowych.
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25.02.2016 r. (V ACz 108/16)
W ocenie Sądu ad quem - mając na względzie dyrektywę wypływającą zarówno z art. 755 § 1 k.p.c. ("sąd udziela zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni"), jak i z art. 730(1) § 3 k.p.c. ("przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd uwzględni interesy stron lub uczestników postępowania w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę") - w sytuacji, gdy toczy się postępowanie rejestrowe (...), a dane uchwały stanowią podstawę dokonania wpisu w rejestrze, to właściwym i adekwatnym sposobem zabezpieczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały walnego zgromadzenia sprzecznej z ustawą winno być zawieszenie postępowania rejestrowego, a nie wstrzymanie wykonalności uchwały.
Początek strony
Daria Katarzyna Gęsicka
Odpowiedzialność pośredników w komunikacji elektronicznej za treści (komentarze) użytkowników
Glosowany wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej jako ETPCz) z 2.02.2016 r. (skarga nr 22947/13) jest drugim w kolejności orzeczeniem ETPCz mającym za przedmiot odpowiedzialność pośredników w komunikacji elektronicznej (z ang. Internet service providers) za bezprawne komentarze internautów. W wyroku tym ETPCz stwierdził, że administrator portalu informacyjnego nie zawsze będzie ponosił odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną bezprawnymi komentarzami. Odwołując się do wyroku w sprawie Delfi AS, uznał, że odmiennie kształtuje się standard należycie starannego zachowania pośrednika w przypadku komentarzy, które są oczywiście bezprawne, przykładowo stanowią bezprawną i poważną groźbę naruszenia integralności fizycznej jej adresata lub są tak negatywne, iż mieszczą się w zakresie pojęciowym mowy nienawiści, a inaczej w odniesieniu do pozostałych bezprawnych wypowiedzi. W pierwszym przypadku nie jest wystarczające usunięcie lub zablokowanie dostępu do tych treści niezwłocznie po otrzymaniu powiadomienia lub uzyskaniu faktycznej wiedzy o naruszeniu z innego źródła. Konieczne jest, aby pośrednik aktywnie przeciwdziałał ich udostępnianiu. W sytuacji drugiej zachowanie zgodne z procedurą notice-and-take-down jest należycie staranne i w konsekwencji wyłącza odpowiedzialność pośrednika. Takie rozróżnienie nie znajduje uzasadnienia w obecnie istniejących przepisach prawa Unii Europejskiej regulujących istotę odpowiedzialności pośredników w komunikacji elektronicznej, w szczególności w przepisach dyrektywy o handlu elektronicznym; niemniej, może ono stanowić przyczynek do oceny poprawności tych uregulowań, a także dyskusji dotyczącej podstaw aksjologicznych odpowiedzialności pośredników w komunikacji elektronicznej.
Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 2.02.2016 r. w sprawie Magyar Tartalomszolgáltatók Egyesülete i Index.hu ZRT przeciwko Węgrom, skarga nr 22947/13
Jednakże, w sprawie Delfi AS, ETPCz uznał, że w sytuacji, gdy systemowi powiadamiania o naruszeniu notice-and-take-down towarzyszą skuteczne procedury szybkiego reagowania na zgłoszone naruszenie, system ten może stanowić narzędzie właściwego wyważenia praw i interesów wszystkich zainteresowanych stron. ETPCz nie dostrzega powodu, dla którego taki system nie mógłby zostać uznany za skuteczną ścieżkę ochrony reputacji powoda w stosunkach gospodarczych. Prawdą jest, że w sprawach, w których komentarze osób trzecich przyjmują postać mowy nienawiści albo bezpośrednich gróźb mających za przedmiot naruszenie integralności cielesnej osób fi zycznych, przez wzgląd na prawa i interesy prawne pozostałych osób oraz społeczeństwa jako całości uzasadnione może być przypisanie przez Państwa Strony Konwencji odpowiedzialności za te komentarze Internetowym portalom informacyjnym w sytuacji, gdy portale te nie podjęły odpowiednich środków mających na celu niezwłoczne usunięcie oczywiście bezprawnych komentarzy, także wtedy gdy nie otrzymały one powiadomienia o naruszeniu od domniemanego pokrzywdzonego lub osoby trzeciej. Niemniej, przedmiotem niniejszej sprawy nie są takie komentarze. Zdaniem ETPCz powyższe ustalenia są wystarczające, aby uznać, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 10 Konwencji.
Początek strony
Magdalena Bławat
Wykładnia postanowień uzależniających wymagalność roszczenia o zapłatę wynagrodzenia od warunku w umowach o roboty budowlane
Spotykane w obrocie umowy o roboty budowlane zawierają niekiedy postanowienia uzależniające wymagalność roszczenia o zapłatę wynagrodzenia od warunku. Ocena ich dopuszczalności zależy od okoliczności sprawy, jednakże w niektórych sytuacjach takie klauzule mogą budzić warte odnotowania zastrzeżenia co do ich zgodności z naturą stosunku zobowiązaniowego między inwestorem a generalnym wykonawcą. Podstawowy problem glosy dotyczy roli zachowania stron po zawarciu umowy przy wykładni tego typu postanowień. Wydaje się bowiem, że czynnik ten może być istotną wskazówką interpretacyjną, wskazującą na rzeczywisty zamiar stron i pozwalającą na utrzymanie tych postanowień w mocy jako odrębnego zobowiązania umownego.
Wyrok Sądu Najwyższego z 3.06.2015 r. (V CSK 588/14)
Dla wykładni umowy może mieć niekiedy znaczenie sposób zachowania się jej stron już po jej zawarciu. Zachowań tych nie można jednak zrównywać z treścią samych oświadczeń woli, chyba że mogą być one traktowane - zgodnie z art. 60 k.c. - jako wyrażenie woli osoby dokonującej czynności prawnej wyrażone przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny.
Początek strony
Aleksander Wróbel
Powództwo zbiorowe w międzynarodowym arbitrażu inwestycyjnym
Niniejsze opracowanie dotyczy dwóch decyzji trybunałów arbitrażowych w międzynarodowym inwestycyjnym postępowaniu arbitrażowym. W decyzjach tych analizowały one problem dopuszczalności powództw zbiorowych w postępowaniu arbitrażowym dotyczącym spraw inwestycyjnych; mówiąc bardziej precyzyjnie, wskazywały, czy istnieje potrzeba powtórnej zgody stron na postępowanie arbitrażowe, jeśli powodem jest więcej niż jedna osoba. Rozważania te wydają się jeszcze bardziej interesujące ze względu na sam charakter inwestycyjnego postępowania arbitrażowego, przy którym jedna ze stron to państwo, a druga strona to osoba fizyczna lub prawna. Oprócz omówienia podejść do powództw zbiorowych w arbitrażu inwestycyjnym wskazano również na rozwiązania dotyczące powództw zbiorowych w międzynarodowym arbitrażu komercyjnym.
Rozstrzygnięcia jurysdykcyjne Trybunałów Arbitrażowych w ramach konwencji waszyngtońskiej z 1965 r. w sprawach Abaclat and Others przeciwko The Argentine Republic, ICSID No. ARB/07/5 z 4.08.2011 r. oraz Ambiente Ufficio S.p.A. and Others przeciwko Argentine Republic, ICSID No. ARB/08/9 z 8.02.2013 r.
Trybunały arbitrażowe w sprawach Abaclat przeciwko Republika Argentyny oraz Ambiente przeciwko Republika Argentyny w decyzjach jurysdykcyjnych uznały za dopuszczalne w świetle przepisów konwencji waszyngtońskiej z 1965 r. złożenie pozwu zbiorowego bez potrzeby uzyskania powtórnej zgody Republiki Argentyny, jako pozwanego, na taki rodzaj pozwu.
Początek strony
Katarzyna Palka-Bartoszek
Sposoby wydania akcji na okaziciela w celu przeniesienia dokumentów akcji
Glosowane orzeczenie Sądu Najwyższego (dalej jako SN) dotyczy pojęcia "wydanie" odnoszonego do przeniesienia dokumentu akcji na okaziciela. Sąd Najwyższy w oparciu o stosowany odpowiednio art. 921(12) w zw. z art. 921(16) kodeksu cywilnego oraz względy celowościowe i funkcjonalne dostrzegane w art. 343 i 339 kodeksu spółek handlowych orzekł, że "wydanie" nie jest ograniczone do fizycznego wydania i może nastąpić w każdy sposób prowadzący do przeniesienia posiadania (art. 349-351 k.c.). Stanowisko SN opiera się na budzącej wątpliwości argumentacji oraz prowadzi do kolizji z przepisami kodeksu spółek handlowych.
Wyrok Sądu Najwyższego z 3.06.2015 r. (V CSK 566/14)
1. Porównanie wymogów formalnych dotyczących zbycia akcji imiennych i akcji na okaziciela oraz zróżnicowanie polegające na konieczności wydania akcji na okaziciela oraz przeniesienia akcji imiennych dla skutecznego przeniesienia praw z tych akcji, prowadzi do pewnej systemowej niespójności wbrew istnieniu analogicznych powodów do uproszczenia obrotu prawnego, uzasadnionego tymi samymi względami gospodarczymi.
2. Przepis art. 343 § 1 k.s.h. przemawia za tym, aby za warunek przeniesienia akcji na okaziciela uznać przeniesienie jej posiadania, a nie wyłącznie wydanie dokumentu akcji nabywcy, skoro wykazanie legitymacji formalnej w stosunku do spółki uwarunkowane jest statusem posiadacza akcji na okaziciela, a nie (tylko) osobistym fizycznym władaniem akcją.
3. Odnosząc wymaganie wydania dokumentu, o którym mowa w art. 921(12) k.c., do przeniesienia akcji na okaziciela, trzeba też uwzględnić fakt, że przepis ten ma w takim wypadku zastosowanie nie wprost, lecz tylko odpowiednio, o czym jasno stanowi art. 921(16) k.c. Od strony formalnej pozwala to na taką wykładnię, w której warunek wydania dokumentu w odniesieniu do akcji na okaziciela - w kontekście art. 339 in fine k.s.h. - rozumiany jest tak, że nie jest on ograniczony do fizycznego wydania jako sposobu przeniesienia posiadania (art. 348 k.c.), lecz obejmuje też pozostałe sposoby przeniesienia posiadania (art. 349-351 k.c.).
Początek strony
Stanisław Gurgul
Konkurencja roszczeń z art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych
Przedmiotem niniejszego opracowania jest problematyka roszczeń przysługujących uprawnionemu z tytułu naruszenia jego autorskich praw majątkowych. W historycznym rozwoju europejskiego i polskiego prawa autorskiego roszczenia te ulegały licznym zmianom, które jednak nie doprowadziły do ukształtowania spójnego systemu prawnego w tym zakresie. Widoczne jest to zwłaszcza w polskim prawie autorskim, na co wskazują spory doktrynalne oraz niejednolite orzecznictwo Sądu Najwyższego (dalej jako SN) i sądów powszechnych, dotyczące tak istoty poszczególnych roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, jak i konkretnych rozwiązań kreujących te roszczenia. Ilustrację przedmiotowych zagadnień stanowią okoliczności sprawy rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Gdańsku, obejmujące m.in. rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego o fundamentalnym znaczeniu dla stron procesu.
Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 1.04.2016 r. (I C 987/12)
Uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby naruszającej te prawa naprawienia szkody:
- na zasadach ogólnych (art. 79 ust. 1 pkt 3a u.p.a.p.p.)
- poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione - trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu (art. 79 ust. 1 pkt 3b u.p.a.p.p.). Powód nie udowodnił wysokości żadnego z tych roszczeń (wbrew regule zawartej w art. 6 k.c.), powództwo zatem podlega oddaleniu.
Początek strony
Konrad Kohutek
Konsument - czyli kto?
Komentowana uchwała Sądu Najwyższego (dalej jako SN) dotyczy interpretacji pojęcia konsumenta zdefiniowanego w art. 22(1) kodeksu cywilnego. Jest to bardzo istotne zagadnienie, ponieważ jedynie podmioty mające taki status są beneficjentami prawa konsumenckiego (w tym publicznoprawnej ochrony realizowanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - dalej jako Prezes UOKiK). W glosowanym orzeczeniu SN odmówił takiej ochrony, uznając, że konsumentem nie jest poszkodowany dochodzący od ubezpieczyciela roszczeń z tytułu OC sprawcy szkody. Choć z formalnoprawnego punktu widzenia takie podejście nie jest nieprawidłowe (poszkodowany ten nie dokonuje bowiem z przedsiębiorcą-ubezpieczycielem czynności prawnej), to jednak może budzić pewne wątpliwości co do jego spójności ze stanowiskiem Prezesa UOKiK (i sądów) zajętym w wielu sprawach, w których ochrona konsumencka (w tym publicznoprawna) była przyznawana, mimo że "adresaci" praktyk przedsiębiorców (np. odbiorcy reklamy) nie dokonywali z tymi drugimi czynności prawnych.
Uchwała Sądu Najwyższego z 9.09.2015 r. (III SZP 2/15)
Poszkodowany będący osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej, dochodzący roszczenia od ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych nie jest konsumentem w rozumieniu art. 24 w zw. z art. 4 pkt 12 ustawy z 17.02.2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (...) w zw. z art. 22(1) k.c.
Początek strony
Maciej Wojtuń
Spółka cywilna jako podatnik podatku od nieruchomości
Zagadnienie podmiotowości prawnopodatkowej spółki cywilnej w podatku od nieruchomości budziło w przeszłości kontrowersje zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podatkowym. W ostatnich latach Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako NSA) prezentował jednak jednolite stanowisko, zgodnie z którym to wspólników spółki cywilnej, a nie samą spółkę, należy uznać za podatnika tego podatku. Pogląd ten aprobowany był również - co do zasady - w piśmiennictwie. W tym kontekście zdziwienie mogą budzić ostatnie wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych, w których składy orzekające zajęły stanowisko przeciwne do ugruntowanej przez sąd kasacyjny linii orzeczniczej.
Początek strony
Ewa Prejs
Przyczynek do rozważań o wykładni prawa administracyjnego
W glosowanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako NSA), dokonując wykładni art. 12b ust. 5 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, odstąpił od wyniku jego wykładni językowej, wskazując, że treść wynikającej z niego normy prawnej powinna być ustalona w drodze wykładni systemowej, tj. przez pryzmat przepisów wykonawczych do ustawy oraz w drodze wykładni autentycznej. Komentowany wyrok stanowi punkt wyjścia do podjęcia rozważań dotyczących modelu interpretacji charakterystycznego dla wykładni przepisów prawa administracyjnego. Glosowany wyrok NSA wymaga szczególnej uwagi również i z tej przyczyny, że rozstrzyga istotną kwestię, czy w stanie prawnym obowiązującym do 1.07.2015 r. opatrzenie dokumentów przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego zrealizowano pracę geodezyjną, urzędowymi pieczęciami dotyczącymi przyjęcia wyników prac geodezyjnych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, podlega opłacie.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28.08.2015 r. (I OSK 785/15)
W całości należy podzielić stanowisko skarżącego kasacyjnie, że Sąd I instancji błędnie przyjął, iż art. 12b ust. 5 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne przewidywał szczególny tryb opatrywania dokumentów klauzulami z urzędu. Przepis art. 12b ust. 5 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nakazywał opatrzenie dokumentów przeznaczonych dla klienta wykonawcy prac geodezyjnych lub prac kartograficznych odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 8 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne.
Początek strony
Rafał Woźniak
Wykorzystanie informacji finansowych przekazanych w formie sugestii
Komentowane orzeczenie dotyczy możliwości uznania informacji finansowych przekazanych w formie sugestii bądź też spekulacji rynkowych za informacje poufne. W glosowanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako NSA) opowiedział się za poglądem, zgodnie z którym podjęcie decyzji inwestycyjnej na podstawie takich informacji może być uznane za wykorzystanie informacji poufnych. Powyższy wyrok jest istotny dla zrozumienia zarówno zakresu znaczeniowego pojęcia informacji poufnych, jak i sposobu wykorzystania takich informacji. Jest to ważne dla teoretyków, a także dla uczestników rynku kapitałowego. Niniejsza glosa, pomimo uwag krytycznych, jest aprobująca.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17.10.2014 r. (II GSK 1359/13)
1. Nie może mieć przesądzającego znaczenia to, czy informacja objęta obowiązkiem informacyjnym przed jej przekazaniem do publicznej wiadomości została przekazana w mniej lub bardziej stanowczej formie, czy jedynie w formie sugestii.
2. Okoliczność, że istniały analizy, raporty i prognozy co do wyników finansowych Spółki, nie może oznaczać, że informacja przekazana przez pracownika tej Spółki dotycząca wyników finansowych Spółki nie miała charakteru informacji poufnej, skoro ta informacja nie została przekazana do publicznej informacji w sposób prawem przewidziany, a jest to informacja objęta obowiązkiem informacyjnym.
3. Nie można z góry zakładać, że informacją poufną w rozumieniu tych przepisów jest tylko informacja pewna, potwierdzona, pochodząca od emitenta instrumentów finansowych, która ma wpływ na ocenę rentowości papierów wartościowych emitenta, a która nie została przekazana do wiadomości publicznej.
Początek strony
Jarosław Olesiak, Łukasz Pajor
Czynności upoważniające a sukcesja praw i obowiązków podatkowoprawnych podmiotów przekształconych
Granice przedmiotowe następstwa podatkowoprawnego wyznaczane są zasadniczo przez pojęcia praw i obowiązków z zakresu prawa podatkowego. Każdorazowo więc przy okazji badania mechanizmu sukcesji konieczne jest wyodrębnienie tych uprawnień i powinności, które następca przejmuje po swoim poprzedniku. Kwestia ta przedstawia się jasno w przypadku majątkowych praw i obowiązków. Tam, gdzie w grę wchodzą kategorie prawne powiązane z interesem niemajątkowym, znacznie trudniej o zachowanie precyzji pojęciowej. Z interesującym stanem faktycznym mamy do czynienia w sprawie zakończonej glosowanym wyrokiem, w którym Sąd przedstawił argumentację dotyczącą następstwa prawnego w odniesieniu do pełnomocnictw. Trzeba podkreślić, że czynności upoważniające nie wywołują same w sobie ani praw, ani obowiązków. Niemożność wyróżnienia jakiegokolwiek prawa bądź obowiązku oznacza wprost brak sukcesji. Wydaje się więc konieczne poddanie analizie charakteru pełnomocnictw i skutków przekształceń organizacyjnych podatników dla bytu udzielonych już przez nich upoważnień.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17.04.2014 r. (II FSK 1121/12)
Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 553 k.s.h. oraz art. 93a Ordynacji podatkowej uznając, że w przypadku przekształcenia, podmiot przekształcony jest kontynuatorem bytu i działalności podmiotu przekształcanego. Istotą przekształcenia jest bowiem jedynie zmiana formy prawnej danego podmiotu. W związku z tym, w wyniku przekształcenia dochodzi do kontynuacji bytu prawnego podmiotu przekształcanego, bowiem przekształcany podmiot nadal funkcjonuje, a jedynie w zmienionej formie prawnej. W konsekwencji, spółce przekształconej przysługują wszelkie prawa i obowiązki jakie miała spółka przekształcana. Spółka przekształcona kontynuuje działalność spółki przekształcanej i staje się stroną - na zasadzie kontynuacji - wszelkich stosunków prawnych spółki przekształcanej. Dotyczy to także udzielonych przed przekształceniem pełnomocnictw, które zachowują moc.
Początek strony
