PRAWO HANDLOWE
Paweł Popardowski
str. 5
Andrzej Kidyba
str. 18
Maciej Kaliński
str. 21
Zbigniew Kuniewicz
str. 28
Sebastian Koczur
str. 35
Krzysztof Tapek
str. 42
Rafał Woźniak
str. 51
Jarosław Grykiel
str. 58
WŁASNOŚĆ INTELEKTUALNA
Andrzej Potasz
str. 66
Dorota Sokołowska
str. 74
Bartosz Kleban
str. 89
PODATKI
Maciej Wojtuń
str. 108
Rafał Bernat
str. 114
Grzegorz Borkowski
str. 120
Table of Contents & Abstracts
str. 133
Paweł Popardowski
Wybrane zagadnienia problemowe dotyczące spółek handlowych w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego
Problematyka spółek handlowych stanowi znaczący obszar zainteresowania orzeczniczego Sądu Najwyższego (dalej jako SN). Pomimo ponad 15 lat obowiązywania ustawy z 15.09.2000 r. - Kodeks spółek handlowych oraz podejmowanych w tym czasie przez doktrynę licznych analiz problemowych, praktyka orzecznicza SN pokazuje, że nadal wykładnia i stosowanie przepisów tego aktu prawnego wywołuje istotne trudności. Przedłożony przegląd orzecznictwa zmierza do przedstawienia głównych zagadnień problemowych związanych z funkcjonowaniem spółek handlowych, które były przedmiotem wypowiedzi SN w latach 2014-2015. W tym względzie opracowanie stanowi uzupełnienie publikowanych już na łamach kwartalnika "Glosa" przeglądów orzecznictwa obejmujących analizę judykatury SN z tego okresu, związanej merytorycznie z problematyką spółek handlowych. W przeglądzie zostaną przedstawione 4 orzeczenia SN, które dotychczas nie były omawiane w ramach przeglądów orzecznictwa publikowanych w kwartalniku. Dotyczą one zróżnicowanych zagadnień problemowych związanych z funkcjonowaniem spółek handlowych, w tym m.in. kwestii dopuszczalności ustanowienia prokury łącznej niewłaściwej, udzielenia przez spółkę członkowi zarządu pełnomocnictwa rodzajowego (pełnomocnictwa do dokonania czynności określonego rodzaju), skutków prowadzenia przez wspólnika spółki jawnej działalności konkurencyjnej (art. 56 k.s.h.).
Początek strony
Andrzej Kidyba
Jeśli coś jest niewłaściwe, to nie może być prawidłowe
W praktyce działalności gospodarczej coraz częściej pojawiają się zjawiska, w których pod płaszczykiem "ułatwień" dla przedsiębiorców kryją się konstrukcje prawne wątpliwe, najczęściej naruszające przepisy. Dotyczy to takich kwestii jak: wzajemne udzielanie umocowania przez członków zarządu, udzielanie pełnomocnictwa czy prokury członkom zarządu, czy w końcu tworzenie niedopuszczalnych obowiązków jak np. konieczności współdziałania prokurenta z członkiem zarządu. Tej ostatniej kwestii poświęcona jest niniejsza glosa.
Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 30.01.2015 r. (III CZP 34/14)
Niedopuszczalny jest wpis do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym jednego prokurenta z zastrzeżeniem, że może on działać tylko łącznie z członkiem zarządu.
Początek strony
Maciej Kaliński
Odpowiedzialność deliktowa wobec podmiotów pośrednio poszkodowanych
Odpowiedzialność odszkodowawcza za szkody pośrednie stanowi od kilku już lat temat wypowiedzi orzecznictwa i przedmiot burzliwej dyskusji doktrynalnej. Chodzi o uszczerbki, które występują u osoby innej niż bezpośrednio poszkodowany, gdy naruszenie praw lub interesów bezpośrednio poszkodowanego jest warunkiem koniecznym szkody doznanej przez podmiot pośrednio poszkodowany. Szczególnie wyraziście problematyka ta występuje na tle deliktów (m.in. władzy publicznej) skierowanych bezpośrednio przeciw spółkom, które rykoszetem godzą w majątki wspólników. Zasadniczo pośrednio poszkodowanemu nie służą roszczenia odszkodowawcze. Może on natomiast skorzystać ze służącej do ochrony jego interesów actio pro socio (art. 486 kodeksu spółek handlowych).
Wyrok Sądu Najwyższego z 26.03.2014 r. (V CSK 284/13)
W sprawie przeciwko Skarbowi Państwa o odszkodowanie wadliwość decyzji administracyjnej nie zwalnia poszkodowanego z obowiązku wykazania szkody oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy wydaniem tej decyzji a szkodą.
Początek strony
Zbigniew Kuniewicz
Status prawny osoby upoważnionej w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego
Jedną z form wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przedsiębiorców zagranicznych jest możliwość utworzenia przez nich oddziałów mających siedzibę na terytorium naszego kraju. Korzystając z takiej możliwości, przedsiębiorca zagraniczny zobowiązany jest ustanowić osobę upoważnioną w oddziale, będącą reprezentantem przedsiębiorcy zagranicznego. O ile ustalenie statusu prawnego oddziału nie wzbudza większych problemów, o tyle ocena pozycji prawnej ustanowionego w oddziale reprezentanta przedsiębiorcy zagranicznego nie jest wcale jednoznaczna. Przekonują o tym zarówno obszerne i wnikliwe rozważania Sądu Najwyższego (dalej jako SN) zawarte w uzasadnieniu glosowanego wyroku, jak też uwagi polemiczne wyrażone w niniejszej glosie.
Wyrok Sądu Najwyższego z 11.10.2013 r. (I CSK 769/12)
1.Posłużenie się firmą oddziału osoby prawnej nie oznacza, że stroną czynności prawnych lub procesowych jest oddział tej osoby jako niezależny podmiot stosunków prawnych. W takich przypadkach występuje w obrocie i w postępowaniu sądowym sama osoba prawna, mająca swój oddział, z którego działalnością wiąże się dokonywana czynność prawna lub postępowanie sądowe.
2. Artykuł 87 ustawy z 2.07.2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej przewiduje pełnomocnictwo o (dod. - Z.K.) cechach zbliżonych do prokury oddziałowej, odrębne w stosunku do pełnomocnictwa określonego w kodeksie cywilnym (art. 109 k.c.). Zakres umocowania pełnomocnika, o którym mowa w art. 87 ustawy, obejmuje także uprawnienie do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego w postępowaniu sądowym.
3. W razie oddalenia przez sąd polubowny odrębnym postanowieniem podniesionego przez stronę zarzutu braku właściwości tego sądu albo zarzutu, że zgłoszone w toku postępowania żądanie strony przeciwnej wykracza poza zakres zapisu na sąd polubowny (art. 1180 § 2 k.p.c.), kontrola zasadności tego stanowiska przez sąd państwowy może nastąpić tylko w sposób przewidziany w art. 1180 § 3 k.p.c. Zaniechanie przez stronę spowodowania kontroli postanowienia sądu polubownego pozbawia ją możliwości skutecznego oparcia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego na tych samych zarzutach wypełniających podstawy skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego przewidziane w art. 1206 § 1 pkt 1 i 3 k.p.c.
4. Zasada podziału świadczenia podzielnego, wynikająca z art. 379 § 1 k.c., nie ma charakteru zasady podstawowej w systemie prawa cywilnego materialnego.
5. Nie narusza podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej stanowisko sądu polubownego, że doznanie szkody wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z umowy nie usprawiedliwia samowolnego, sprzecznego z uzgodnieniami z kontrahentem warunkami, zaspokojenia roszczenia odszkodowawczego z ustanowionego zabezpieczenia.
Początek strony
Sebastian Koczur
Legitymacja członka zarządu do reprezentowania spółki kapitałowej w postępowaniu z odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Przedmiotem glosy jest analiza zagadnień wynikających z wyroku Sądu Najwyższego (dalej jako SN) stwierdzającego, że członek zarządu spółki akcyjnej odwołujący się od decyzji stwierdzającej jego odpowiedzialność za zaległości składkowe nie może reprezentować tej spółki występującej w sprawie w charakterze zainteresowanej. Autor podaje w wątpliwość możliwość apriorycznego wyłączenia prawa reprezentacji spółki przez członków zarządu, biorąc pod uwagę przesłanki, jakie uzasadniają zastosowanie szczególnych zasad reprezentacji spółki, a zwłaszcza przesłankę pozostawania członka zarządu w sporze ze spółką. Obok rozważań na płaszczyźnie prawa materialnego, wskazano również na procesowe konsekwencje wyłączenia członka zarządu z prawa reprezentowania spółki. Wskazując na powyższe zastrzeżenia oraz mając na uwadze zagrożenia, a także korzyści płynące z reprezentowania spółki przez zarząd, należy podkreślić, że warunki wyłączenia członka zarządu z prawa reprezentowania spółki muszą być za każdym razem oceniane w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego.
Uchwała Sądu Najwyższego z 10.04.2013 r. (II UZP 1/13)
Członek zarządu spółki akcyjnej odwołujący się od decyzji stwierdzającej jego odpowiedzialność za zaległości składkowe nie może reprezentować tej spółki występującej w sprawie w charakterze zainteresowanej (art. 379 § 1 k.s.h.).
Początek strony
Krzysztof Tapek
Wygaśnięcie mandatu członka zarządu spółki z o.o. po upływie okresu kadencji
Glosowane postanowienie Sądu Najwyższego (dalej jako SN) dotyczy sposobu wykładni art. 202 § 1 kodeksu spółek handlowych w kontekście wygaśnięcia mandatu członka zarządu po upływie pierwszej i kolejnych kadencji, na które został on powołany. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że w przypadku, w którym do pełnienia funkcji członka zarządu w ciągu roku obrotowego zostaje powołana osoba pełniąca tę funkcję dotychczas od początku tego roku obrotowego - w ramach poprzedniej kadencji - zastosowanie przepisu art. 202 § 1 k.s.h. skutkuje tym, że czas pełnienia funkcji w ramach poprzedniej kadencji należy zaliczyć do czasu jej pełnienia w ramach nowej kadencji. Rozstrzygnięcie SN zostanie zestawione z dotychczasowym dorobkiem doktryny i orzecznictwa w tej kwestii, jak również zostanie poddane ocenie.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 8.05.2015 r. (III CZ 19/15)
W wypadku, w którym do pełnienia funkcji członka zarządu w ciągu roku obrotowego powołana zostaje osoba pełniąca tę funkcję dotychczas od początku tego roku obrotowego - w ramach poprzedniej kadencji zastosowanie art. 202 § 1 k.s.h. skutkuje tym, że czas pełnienia funkcji w ramach poprzedniej kadencji należy zaliczyć do czasu jej pełnienia w ramach nowej kadencji. W rezultacie, w wypadku kolejnego powołania do pełnienia funkcji członka zarządu w ciągu roku obrotowego tej osoby, która pełniła tę funkcję dotychczas od początku tego roku obrotowego w ramach jej poprzedniej kadencji, mandat takiej osoby jako członka zarządu wygaśnie wskutek odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok obrotowy, w którym nastąpiło to kolejne powołanie, a nie dopiero w następstwie odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za następny rok obrotowy. Wykładnia ta pozwala zbliżyć okres urzędowania do rocznej kadencji i oznacza, że stosowanie art. 202 § 1 k.s.h. w sposób nieunikniony wydłuża okres pełnienia funkcji przez członka zarządu tylko w wypadku pierwszej kadencji, podczas gdy już w wypadku kolejnych kadencji następuje względna harmonia między długością kadencji i mandatu.
Początek strony
Rafał Woźniak
Ustalenie ceny godziwej w wezwaniu określonym w art. 91 ust. 6 ustawy o ofercie publicznej
Niniejsza glosa stanowi analizę postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie (dalej jako Sąd) z 22.01.2015 r. dotyczącego zasad ustalania ceny w wezwaniu określonym w art. 91 ust. 6 ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych. Postanowienie to zasługuje na komentarz z uwagi na wpływ, jaki może wywrzeć na praktykę rynku kapitałowego. Oceniając problem prawny podniesiony w powyższym postanowieniu, można stwierdzić, że sprowadza się on do trzech, związanych ze sobą zagadnień. Pierwsza z kwestii wymagających omówienia dotyczy terminu podjęcia uchwały w sprawie zniesienia dematerializacji. Drugi problem, który należy uznać za kluczowy dla komentowanego orzeczenia, dotyczy uwzględniania wartości godziwej akcji przy ustalaniu ceny na potrzeby wezwania. Ostatnie zagadnienie poruszone w postanowieniu dotyczy możliwości uznania za działanie naruszające dobre obyczaje i zmierzające do pokrzywdzenia akcjonariusza zaoferowanie ceny niższej niż wartość godziwa, ale zgodnej z zasadami określonymi w ustawie o ofercie publicznej. Glosa jest krytyczna ze względu na wadliwą wykładnię przez Sąd przepisów prawa materialnego.
Postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z 22.01.2015 r. (XX GC 1189/14)
Podjęcie uchwały w sprawie dematerializacji akcji na podstawie wezwania, w którym nie została zaproponowana akcjonariuszom cena godziwa wykupu, może uzasadniać uchylenie uchwały w trybie art. 422 § 1 kodeksu spółek handlowych jako uchwały godzącej w dobre obyczaje i prowadzącej do pokrzywdzenia akcjonariuszy.
Początek strony
Jarosław Grykiel
Zbycie przez dłużnika z umowy przedwstępnej przedmiotu świadczenia z umowy przyrzeczonej
Kwestia skutków zbycia przez dłużnika z umowy przedwstępnej przedmiotu świadczenia z umowy przyrzeczonej po raz kolejny trafiła na wokandę Sądu Najwyższego (dalej jako SN). Zdaniem składu orzekającego konieczne jest w takiej sytuacji skorzystanie przez wierzyciela z uprawnienia, o którym mowa w art. 59 kodeksu cywilnego, gdyż uznanie czynności zbycia za bezskuteczną względem wierzyciela ma charakter prejudycjalny w stosunku do roszczenia o zawarcie umowy przyrzeczonej. Pogląd ten wydaje się kontrowersyjny, gdyż nie uwzględnia wielu przesłanek przemawiających za dopuszczalnością bezpośredniego domagania się zawarcia umowy przyrzeczonej, a ponadto zdaje się faworyzować niesolidnego dłużnika, który mimo zaciągniętego przez siebie zobowiązania z umowy przedwstępnej zbywa przedmiot świadczenia na rzecz osób trzecich.
Wyrok Sądu Najwyższego z 16.01.2013 r. (IV CSK 197/13)
W sytuacji zbycia przez dłużnika przed procesem przedmiotu umowy przyrzeczonej o skutku zobowiązująco-rozporządzającym, przesłanką skuteczności roszczenia wierzyciela przewidzianego w art. 390 § 2 k.c. o zawarcie umowy przyrzeczonej jest uznanie za bezskuteczną wobec niego na podstawie art. 59 k.c. (albo stwierdzenie nieważności na podstawie art. 58 k.c.) umowy zbycia przedmiotu umowy przyrzeczonej. Uznanie takiej umowy za bezskuteczną lub nieważną ma zatem charakter prejudycjalny w stosunku do roszczenia o zobowiązanie do zawarcia umowy przyrzeczonej.
Początek strony
Andrzej Potasz
Odpowiedzialność usługodawców będących pośrednikami w Internecie - przegląd orzecznictwa w latach 2014 i 2015
Niniejszy przegląd orzecznictwa odnosi się do zagadnienia odpowiedzialności usługodawców będących pośrednikami w Internecie (dalej jako ISP) i wyłączenia tej odpowiedzialności w ściśle określonych przypadkach. Jest to jedno z ciekawszych i niezwykle istotnych zagadnień w dziedzinie tzw. prawa Internetu. Kwestie te zostały uregulowane ustawą z 18.07.2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Niestety polskie orzecznictwo w tym zakresie nie jest zbyt bogate. Tym bardziej ważne wydaje się przedstawienie pięciu wyroków zapadłych w latach 2014 i 2015, w których jak na dłoni widać aktualne problemy w stosowaniu tych przepisów. Omówienie ostatnich poglądów judykatury zostało poprzedzone krótkim omówieniem stanu prawnego.
Początek strony
Dorota Sokołowska
Domniemanie z art. 105 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jako podstawa działania organizacji zbiorowego zarządzania
W glosowanym wyroku Sąd Najwyższy (dalej jako SN) odniósł się do istotnych kwestii dotyczących zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Uzasadnienie wyroku wymaga jednak uzupełnienia bądź poszerzenia co najmniej o następujące zagadnienia: legitymacja czynna organizacji zbiorowego zarządzania, udzielenie przez Ministra Kultury zezwolenia i znaczenie jego treści w świetle art. 107 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wskazanie organizacji właściwej zgodnie z art. 107 u.p.a.p.p. oraz zasada asymilacji. Z perspektywy działania organizacji zbiorowego zarządzania za kluczowe uznać jednak trzeba pokreślenie fundamentalnego znaczenie art. 105 u.p.a.p.p.
Wyrok Sądu Najwyższego z 12.03.2015 r. (I CSK 159/14)
Nie można podzielić stanowiska, że przesłanką równoważną z przynależnością twórcy do organizacji zbiorowego zarządzania (dalej jako OZZ) (art. 107 u.p.a.p.p.) jest reprezentowanie twórcy przez tę organizację na podstawie innych tytułów prawnych, w szczególności na podstawie umowy o wzajemnej reprezentacji zawartej z inną organizacją zbiorowego zarządzania.
Początek strony
Bartosz Kleban
Kryteria wyznaczania właściwej organizacji zbiorowego zarządzania
Przedstawiony w glosie wyrok Sądu Najwyższego (dalej jako SN) dotyczy istotnych dla systemu zbiorowego zarządzania kryteriów wyznaczania organizacji właściwej w rozumieniu art. 107 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zdaniem SN status właściwej ma organizacja zbiorowego zarządzania (dalej jako OZZ), do której uprawniony przynależy na podstawie stosunku członkostwa. Natomiast w każdym innym przypadku, tj. np. wtedy, gdy zbiorowe zarządzanie odbywa się na podstawie umownego powierzenia praw bez jednoczesnego stosunku członkostwa, wskazanie właściwej OZZ powinno nastąpić orzeczeniem Komisji Prawa Autorskiego. Stanowisko to wymaga weryfikacji. Zaakceptowanie tego poglądu uniemożliwiłoby bowiem polskim OZZ poprawną wzajemną współpracę z zagranicznymi OZZ na podstawie umów o wzajemnej reprezentacji.
Wyrok Sądu Najwyższego z 12.03.2015 r. (I CSK 159/14)
Nie można podzielić stanowiska, że przesłanką równoważną z przynależnością twórcy do organizacji zbiorowego zarządzania (art. 107 u.p.a.p.p.) jest reprezentowanie twórcy przez tę organizację na podstawie innych tytułów prawnych, w szczególności na podstawie umowy o wzajemnej reprezentacji zawartej z inną organizacją zbiorowego zarządzania.
Początek strony
Maciej Wojtuń
Opodatkowanie garaży podziemnych oraz parkingów usytuowanych w obrębie budynków galerii handlowych
Konstrukcja podatku od nieruchomości w polskim prawie podatkowym nie zmienia się w sposób zasadniczy od lat. Kolejne rządy rozważają możliwość wprowadzenia podatku katastralnego, ale projekty te, z różnych przyczyn, nie wychodzą poza fazę bliżej niesprecyzowanych planów. Tymczasem rozwój technologii budowlanej oraz dynamika życia gospodarczego sprawiają, że sprawiedliwe opodatkowanie nieruchomości staje się w praktyce coraz częściej problematyczne. Dotyczy to w szczególności niestandardowych obiektów budowlanych, takich jak omówione w tym opracowaniu parkingi podziemne oraz parkingi (garaże) mieszczące się w budynkach galerii handlowych. Pojęcia, jakimi posługuje się ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, coraz częściej nie przystają do rzeczywistości, na skutek czego zarówno podatnicy, jak i organy, a także sprawujące kontrolę legalności w tym zakresie sądy administracyjne, napotykają na wiele problemów o charakterze kwalifikacyjnym oraz interpretacyjnym.
Początek strony
Rafał Bernat
Prawo podatnika do odliczenia VAT a fikcyjny dostawca
W odniesieniu do podatku od towarów i usług wymienia się niezmienne zasady tej daniny (np. przerzucalność), które mimo licznych zmian w ustawodawstwie nadal pełnią funkcję fundamentów podatku od wartości dodanej. Tak samo jest w przypadku problemów, jakie stale występują w trakcie dokonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem. Jednym z takich trudnych zagadnień jest prawo do odliczenia podatku wykazanego na fakturze przez nabywcę towaru. Uchylane są dyrektywy, wprowadzane są nowe przepisy, które w sposób diametralny zmieniają sposób opodatkowania, jednak wątpliwości co do prawa odliczania podatku pozostają niezmienne. Glosowany wyrok Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) zawiera odniesienie do sposobu obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdy istnieją trudności w ustaleniu wiarygodności dostawcy towaru. Komentarz zawiera odniesienie do pojęcia "dobra wiara", które może dotyczyć nabywcy towaru, który w sposób dla siebie dostępny sprawdza rzetelność dostawcy. Zdaniem TS przedsiębiorcę, który nie ma statusu czynnego podatnika i nie rozlicza się z obowiązków podatkowych, nie można automatycznie pozbawiać przymiotu podatnika VAT. Jeśli podatnik spełnił warunki formalne i materialne odliczenia, dochował należytej staranności w zakresie sprawdzenia rzetelności dostawcy, to pozbawianie go prawa do odliczenia jest sprzeczne z zasadami szóstej dyrektywy.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie C-277/14, PPUH Stehcemp sp. j. Florian Stefanek, Janina Stefanek, Jarosław Stefanek przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi
Przepisy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17.05.1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 2002/38/WE z 7.05.2002 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak w postępowaniu głównym, które odmawiają podatnikowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej należnego lub zapłaconego od dostarczonych mu towarów z uwagi na to, iż faktura została wystawiona przez podmiot, który w świetle kryteriów przewidzianych przez te przepisy należy uważać za podmiot nieistniejący i nie ma możliwości ustalenia tożsamości rzeczywistego dostawcy towarów, chyba że zostanie wykazane, w świetle obiektywnych przesłanek i bez wymagania od podatnika, aby dokonał ustaleń, do których nie jest on zobowiązany, że ów podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, iż rzeczona dostawa wiązała się z przestępstwem w zakresie podatku od wartości dodanej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.
Początek strony
Grzegorz Borkowski
Podatek dochodowy sportowca
Wysokość "zarobków" wybitnych sportowców jest imponująca. Wrażenie wywołuje również wysokość należnego z tego tytułu podatku. Wysoce kontrowersyjna kwestia, do jakiego źródła przypisać uzyskiwane przez sportowca przychody, doczekała się "salomonowego" wyjaśnienia w przedstawionej niżej uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako NSA).
Uchwała składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22.06.2015 r. (II FPS 1/15)
Przychody sportowców mogą być zaliczone do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych), jeżeli działalność sportowca spełnia kryteria określone w art. 5a pkt 6 tej ustawy i nie spełnia kryteriów z art. 5b ust. 1 tej ustawy.
Początek strony
