Zasada dobrego sąsiedztwa

Określana też jako „dobre sąsiedztwo”, to wymóg uwzględnienia istniejącego zagospodarowania terenu i wynikających z tego parametrów (jak wysokość, szerokość, intensywność zabudowy, powierzchnia biologicznie czynna itp.) przy lokalizowaniu nowej zabudowy.

Stanowi ona, jak się wydaje, ograniczenie w zagospodarowywaniu przestrzeni, dla której nie został uchwalony plan miejscowy, a jej celem jest dostosowanie nowej zabudowy do zabudowy już istniejącej w zakresie gabarytów i funkcji, a także utrzymanie bądź wprowadzenie ładu przestrzennego oraz ograniczenie rozlewania się nowej zabudowy na tereny dotychczas niezabudowane położone w oddaleniu od terenów zabudowanych. Ostatni ze wskazanych celów ma istotny wymiar finansowy. Realizacja zabudowy wiąże się często z koniecznością doprowadzenia do niej infrastruktury drogowej, kanalizacyjnej, gazowej itp., co wpływa na wydatki budżetowe samorządu terytorialnego (gmin i powiatów).

Zasada ta stanowi jeden z wymogów, który musi zostać spełniony, aby możliwe było ustalenie wymagań dla nowej zabudowy i wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy. Aby było to możliwe, konieczne jest spełnienie dwóch warunków:

1. istnienie w sąsiedztwie zabudowanej działki dostępnej z tej samej drogi publicznej;
2. zabudowa działki sąsiedniej musi umożliwić ustalenie parametrów dla nowej zabudowy.

Pierwszy warunek wynikający z zasady dobrego sąsiedztwa to działka sąsiednia. Działka sąsiednia może być ujmowana w znaczeniu zarówno wąskim, jak i szerokim. W znaczeniu wąskim działką sąsiednią będzie tylko grunt bezpośrednio sąsiadujący z działką, na której inwestor zamierza zrealizować inwestycję, czyli ma zostać zabudowana.

Więcej sprawdź w publikacji