Przestrzeń publiczna

To najogólniej ujmując, wszelkie miejsca (wydzielone granicami czy liniami) powszechnie i nieodpłatnie dostępne dla każdej osoby, w których może ona znaleźć się w dowolnym czasie i na bliżej nieokreślony czas. Do przestrzeni publicznych możemy zaliczyć np.: drogi, parkingi, place miejskie, parki, ogrody oraz różnego rodzaju dostępne budowle i budynki stanowiące własność publiczną: park narodowy, pasaże centrów handlowych, hole kinowe, dworcowe, hale targowe, muzealne itp. (P. Saternus, Leksykon urbanistyki i planowania przestrzennego, Warszawa 2013, s. 414). Do przestrzeni publicznej jako obszaru nawiązuje ustawodawca, wskazując definicję „obszaru przestrzeni publicznej”, przez który rozumie obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokajania potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W definicji tej ustawodawca wskazał na następujące cechy obszaru przestrzeni publicznej, które możemy odnieść do przestrzeni publicznej. Pierwsza cecha to szczególne znaczenie tej przestrzeni dla zaspokajania potrzeb mieszkańców i poprawy jakości ich życia. Przestrzeń tama służyć zatem społeczności lokalnej i prowadzić do zaspokajania zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Gmina realizuje to przez wykonywanie zadań obejmujących następujący katalog spraw:

1. infrastrukturę techniczną (gminne drogi, ulice, mosty, place oraz organizacja ruchu drogowego, wodociągi i zaopatrzenie w wodę, kanalizację, wysypiska i unieszkodliwianie odpadów komunalnych, zaopatrzenie w energię elektryczną i cieplną oraz gaz, działalność w zakresie telekomunikacji);

Więcej sprawdź w publikacji