Odpowiedzialność zawodowa w budownictwie

Zgodnie z art. 98 ust. 1 pr. bud. w sprawach odpowiedzialności zawodowej w budownictwie orzekają organy samorządu zawodowego. Natomiast na mocy art. 25 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1946; dalej jako ustawa korporacyjna) oprócz spraw dyscyplinarnych członków okręgowej izby, również sprawy z zakresu odpowiedzialności zawodowej tychże członków, określone w ustawie – Prawo budowlane rozpatruje okręgowy sąd dyscyplinarny. Ustawodawca, określając w wymienionym art. 25 zadania sądu dyscyplinarnego, wymienił wśród nich kompetencje publicznoprawne zawarte w przepisach prawa materialnego dotyczącego odpowiedzialności zawodowej, o których mowa w art. 95–101 pr. bud. Przed wejściem w życie ustawy korporacyjnej sprawy te były załatwiane w pierwszej instancji przez wojewodów. Są to więc typowe sprawy z zakresu administracji publicznej, przejęte do załatwiania przez korporacje zawodowe.

Odpowiedzialności zawodowej w budownictwie poświęcony jest rozdział 10 ustawy – Prawo budowlane. Zgodnie z art. 95 pr. bud. odpowiedzialności zawodowej w budownictwie podlegają osoby wykonujące samodzielne funkcje techniczne w budownictwie, które:

1. dopuściły się występków lub wykroczeń, określonych ustawą;
2. zostały ukarane w związku z wykonywaniem samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie;
3. wskutek rażących błędów lub zaniedbań, spowodowały zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub środowiska albo znaczne szkody materialne;
4. nie spełniają lub spełniają niedbale swoje obowiązki;
5. uchylają się od podjęcia nadzoru autorskiego lub wykonują niedbale obowiązki wynikające z pełnienia tego nadzoru.

Popełnienie wskazanych wyżej czynów powodujących odpowiedzialność zawodową w budownictwie jest zagrożone następującymi karami:

1. upomnieniem;
2. upomnieniem z jednoczesnym nałożeniem obowiązku złożenia, w wyznaczonym terminie, egzaminu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 pr. bud.;
3. zakazem wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie na okres od roku do 5 lat, połączonym z obowiązkiem złożenia, w wyznaczonym terminie, egzaminu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 pr. bud.

Przy nakładaniu kary należy uwzględnić dotychczasową karalność z tytułu odpowiedzialności zawodowej w budownictwie. O zakazie wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie orzeka się w przypadku znacznego społecznego niebezpieczeństwa czynu. Zakaz wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie może być orzeczony również w stosunku do osoby, która:

1. pomimo dwukrotnego upomnienia ponownie dopuściła się czynu, powodującego odpowiedzialność zawodową;
2. uchyla się od złożenia nakazanego egzaminu.

Zakaz wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie określa się w latach i miesiącach. Kara biegnie od dnia, w którym decyzja o ukaraniu stała się ostateczna. Osobie ukaranej z jednoczesnym nałożeniem obowiązku złożenia egzaminu, która w wyznaczonym terminie egzaminu nie zdała, wyznacza się termin dodatkowy, nie krótszy niż trzy miesiące inie dłuższy niż sześć miesięcy.

Więcej sprawdź w publikacji