Dorota Sokołowska
str. 5
Anna Kawalec
str. 20
Daria Katarzyna Gęsicka
str. 33
Emilia Chmielewska
str. 45
Jan Markiewicz
str. 71
Katarzyna Wiese
str. 84
Marlena Jankowska
str. 99
Dorota Sokołowska
Konsekwencje przyjęcia modelu współtwórczości utworu audiowizualnego dla stosowania art. 70 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych
Przyjęta w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 4.02.1994 r. 1 koncepcja budowy utworu audiowizualnego, opartej - jak można by niesłusznie prima facie sądzić - na współtwórczości, od początku obowiązywania ustawy pozostaje zasadniczo bez zmian. Wprawdzie w 2000 r. do grona współtwórców dołączono operatora obrazu, jednak ta korekta nie wpływa na wydźwięk art. 69 p.a.p.p., zgodnie z którym współtwórcami tego utworu są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza. Pomimo tak stanowczo brzmiącej treści przepisu w doktrynie zgłaszane są istotne zastrzeżenia prowadzące w ostatnich latach do uznania utworu audiowizualnego za wytwór intelektualny o charakterze hybrydalnym.
Początek strony
Anna Kawalec
Performing arts w świetle prawa autorskiego i praw pokrewnych - pomiędzy terminologią prawa a światem sztuki
Wraz z rozwojem specjalizacji w działaniach człowieka wykształciły się specyficzne narzędzia językowe. Źródeł tego procesu w kulturze śródziemnomorskiej można się dopatrzyć w klasyfikacji Arystotelesa, który w różnych miejscach swoich prac stosował podział na theoria, praxis oraz poiesis. Współczesność, pod wpływem zwłaszcza kultury technicznej, kontynuuje tendencję do separatystycznego ujmowania dziedzin ludzkiego działania, dostrzega jednak konieczność holistycznego ujęcia człowieka, jego czynów i wytworów. Podjęty w poniższej wypowiedzi problem lokuje się na tym szeroko zarysowanym tle. Głównym zagadnieniem artykułu jest porównanie języka sztuki, tradycyjnie utożsamianej z poiesis, czyli ludzką wytwórczością, a terminologią prawa odnoszącą się do ludzkiego praxis. Oba systemy językowe nie przystają do siebie, mimo że należą do wspólnego języka narodowego. Konsekwencje tej nieprzystawalności mogą być jednak dla kultury destrukcyjne. Wysiłki profesjonalnych gremiów do ustanawiania przepisów, zwłaszcza niezwykle ważnych w obliczu kultury pod hasłem kreatywności i oryginalności przepisów prawa autorskiego, są więc dziś w pełni zrozumiałe. Konstruktywne są także próby przystosowania narzędzi językowych, którymi posługują się dwie korelujące w życiu społecznym dziedziny sztuki i prawa.
Początek strony
Daria Katarzyna Gęsicka
Publiczne udostępnianie utworu w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej
Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.05.2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym państwa członkowskie powinny zapewnić autorom wyłączne prawo do zezwalania lub zabraniania na jakiekolwiek publiczne udostępnianie ich utworów, drogą przewodową lub bezprzewodową, włączając podawanie do publicznej wiadomości ich utworów w taki sposób, że osoby postronne mają do nich dostęp w wybranym przez siebie miejscu i czasie. Uprawnienie do rozpowszechniania utworu oraz decydowania o jego rozpowszechnianiu przez osoby trzecie stanowi jedno z uprawnień wyznaczających treść monopolu autorskoprawnego, w szczególności w obliczu nowych środków komunikacji nabiera ono istotnego znaczenia. Nowe zjawiska oraz nowe sposoby komunikacji rodziły i nadal rodzą liczne pytania o to, gdzie przebiega granica między monopolem twórcy a interesem społeczeństwa. Dotyczy to w szczególnej mierze rozpowszechniania utworów w postaci cyfrowej. Już w 1987 r. austriacki Sąd Najwyższy stanął przed zadaniem rozstrzygnięcia, czy udostępnianie utworu w sieciach teleinformatycznych ma charakter publiczny. To, co współcześnie w kontekście postanowień Traktatu WIPO o prawie autorskim oraz dyrektywy 2001/29/WE nie budzi żadnych kontrowersji, w latach 80. XX w., gdy Internet dopiero raczkował oraz brakowało stosownych aktów prawnych, mogło budzić zastrzeżenia z uwagi na fakt, że użytkownicy nie uzyskują dostępu do utworu w tym samym czasie i miejscu, jak w przypadku np. autorskiego odczytu książki bądź wyświetlenia filmu w kinie, ale w sposób sukcesywny, tak iż dopiero po upływie pewnego czasu można mówić o publicznym odbiorze utworu. Sąd Najwyższy Austrii w orzeczeniu z 27.01.1987 r. stwierdził, że także takie sukcesywne udostępnianie utworu ma charakter publiczny.
Początek strony
Emilia Chmielewska
Nadużywanie prawa do znaku towarowego poprzez jego używanie w funkcji wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego
Praktyka rejestrowania znaków, które pełnią następnie w obrocie funkcje gwarancyjne lub certyfikujące, cechuje się pewnym chaosem i nierzadko obarczona jest wadami. Jedną z nich jest całkowite pomijanie reżimu rejestracji i ochrony wspólnych znaków towarowych gwarancyjnych i zastępowanie go reżimem ochrony zwykłych znaków towarowych, co pozwala na uniknięcie wymogów spełnienia licznych formalności i ułatwia używanie znaku w obrocie (zwłaszcza z uwagi na brak konieczności posiadania i używania regulaminu znaku, który w odniesieniu do wspólnych znaków towarowych gwarancyjnych jest wymagany przy rejestracji, a jego używanie w obrocie jest obligatoryjne). Wprowadzenie przez ustawodawcę ochrony znaków towarowych oraz znaków wspólnych i wspólnych znaków towarowych gwarancyjnych jako odrębnych od siebie kategorii prawnych nie oznacza jednak dowolności wyboru jednego z nich dla podmiotów zainteresowanych zagwarantowaniem sobie wyłączności używania danego oznaczenia. Wybór powinien być ściśle powiązany z funkcjami, jakie ma pełnić zarejestrowane oznaczenie. Korzystanie z uprawnień, jakie daje prawo z rejestracji, poza funkcjami danego rodzaju oznaczenia (w szczególności w funkcjach zastrzeżonych dla innej kategorii oznaczeń), może być uznane za nadużycie uzyskanego prawa.
Początek strony
Jan Markiewicz
Utrudnienie dostępu do rynku jako przesłanka czynu nieuczciwej konkurencji w postaci pobierania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży
W dominującej opinii linii orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (dalej jako SN) pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży zawsze utrudnia dostęp do rynku uiszczającemu je przedsiębiorcy, a zaistnienie tej okoliczności samo w sobie przesądza, że popełniono czyn nieuczciwej konkurencji opisany w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Utrudnienie dostępu do rynku nie jest zatem w istocie uznawane za przesłankę stosowania zawartego w tym przepisie zakazu. Takie stanowisko orzecznictwa nie uwzględnia celu regulacji, struktury ustawy i opiera się na dowolnym rozumieniu pojęć "rynek" i "utrudnienie dostępu do rynku", słusznie zatem jest powszechnie krytykowane w doktrynie.
Początek strony
Katarzyna Wiese
Dobrowolne poddanie się karze pieniężnej - uwagi krytyczne do znowelizowanej ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów
Nowelizacja ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, podpisana 30.06.2014 r. przez Prezydenta RP, stawia sobie za cel zwiększenie skuteczności obecnie obowiązujących przepisów przy jednoczesnym wzmocnieniu gwarancji praw przedsiębiorcy. Z materiałów legislacyjnych jasno wynika, że myślą przewodnią zmiany ustawy było skrócenie czasu trwania postępowania antymonopolowego. Jednym z przewidzianych w nowej ustawie narzędzi, które mają służyć realizacji tych założeń, jest procedura dobrowolnego poddania się karze pieniężnej. Zarówno zdecydowane dążenie do przyspieszenia postępowania, jak i zastosowanie prawnokarnej terminologii dla postępowania administracyjnego mogą budzić obawy o zapewnienie przedsiębiorcom możliwości wykonywania prawa do obrony. Niniejszy artykuł stanowi analizę elementów proponowanej procedury pod kątem jej zgodności ze standardami praw procesowych. Jako że instytucja dobrowolnego poddania się karze pieniężnej wzorowana jest na stosowanym w sprawach kartelowych na poziomie Unii Europejskiej postępowaniu ugodowym, przy ocenie przeprowadzone zostanie także porównanie europejskiego pierwowzoru z jego polskim odpowiednikiem.
Początek strony
Marlena Jankowska
Ghostwriting revisited
This paper tries to concisely explain how to use copyright paradigms while discussing the ghostwriting issue. It aims to group together relevant material concerning ghostwriting, and in particular presents a philosophical background for the transferable bond between an author and his work, explains the wider understanding of the ghostwriting phenomenon, sheds some light on various constructions that have been applied in the copyright laws of selected countries, and tries to find out whether there is a place in Polish copyright law for ghostwriting, even if only to a certain degree. Therefore, this paper takes a comprehensive look at the application of various legal interpretations concerning ghostwriting in selected legal systems in order to explore it from the standpoint of Polish law.
Początek strony
