W publikacji omówiono formalne prawo dowodowe.
System Prawa Karnego Procesowego. Tom VIII. Dowody. Część 3 i 4
System Prawa Karnego Procesowego. Tom VIII. Dowody. Część 3 i 4
Marcin Adamczyk, Michał Błoński, Łukasz Cora, Dominika Czerniak, Dorota Czerwińska, Anna Drozd, Dagmara Gruszecka, Barbara Janusz-Pohl, Ryszard Jaworski, Piotr Karlik, Jerzy Kasprzak, Monika Klejnowska, Radosław Koper, Artur Kowalczyk, Karolina Kremens, Michał Kurowski, Martyna Kusak, Arkadiusz Lach, Krzysztof Nowicki, Hanna Paluszkiewicz, Maciej Rogalski, Andrzej Sakowicz, Tadeusz Widła, Paweł Wiliński, Krzysztof Woźniewski, Marcin Żak, Małgorzata Żbikowska, Kazimierz Zgryzek, Piotr Hofmański (redaktor naczelny), Dobrosława Szumiło-Kulczycka
W publikacji omówiono formalne prawo dowodowe.
Opis publikacji
Ósmy tom Systemu Prawa Karnego Procesowego został poświęcony zagadnieniom dowodowym, które w nauce procesu karnego zaliczane są nie tylko do najważniejszych, ale także skomplikowanych i kontrowersyjnych. Dość powiedzieć, że sporne są pojęcia dowodu i dowodzenia. Nie ma zgody co do systematyki dowodów oraz ich nazw. Dyskusyjne są kryteria wyróżnienia poszczególnych rodzajów dowodów. Liczne polemiki wywołuje kwestia dopuszczalności dowodów i numerus clausus środków dowodowych. Obecnie debata skupia się wokół dowodów nielegalnych oraz dopuszczalności wprowadzenia ich do procesu karnego i oceny, a także możliwości autonomicznej oceny czynności dowodowych przez pryzmat ich prawidłowości i proporcjonalności.
Zagadnienia dowodowe stanowią jednocześnie materię o niezwykle istotnym znaczeniu dla praktyki ścigania i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Nie będzie przesadne powiedzenie, że istotnym, jeśli nie najważniejszym zadaniem organów...
Ósmy tom Systemu Prawa Karnego Procesowego został poświęcony zagadnieniom dowodowym, które w nauce procesu karnego zaliczane są nie tylko do najważniejszych, ale także skomplikowanych i kontrowersyjnych. Dość powiedzieć, że sporne są pojęcia dowodu i dowodzenia. Nie ma zgody co do systematyki dowodów oraz ich nazw. Dyskusyjne są kryteria wyróżnienia poszczególnych rodzajów dowodów. Liczne polemiki wywołuje kwestia dopuszczalności dowodów i numerus clausus środków dowodowych. Obecnie debata skupia się wokół dowodów nielegalnych oraz dopuszczalności wprowadzenia ich do procesu karnego i oceny, a także możliwości autonomicznej oceny czynności dowodowych przez pryzmat ich prawidłowości i proporcjonalności.
Zagadnienia dowodowe stanowią jednocześnie materię o niezwykle istotnym znaczeniu dla praktyki ścigania i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Nie będzie przesadne powiedzenie, że istotnym, jeśli nie najważniejszym zadaniem organów ścigania jest zbieranie informacji i dowodów, a zadaniem sądu ich ocena. Dowody stanowią podstawę podjęcia każdej czynności procesowej i mają decydujące znaczenia dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu.
Z wprowadzenia
Na tom ósmy Systemu Prawa Karnego Procesowego składają się cztery woluminy. Części trzecia i czwarta poświęcone są formalnemu prawu dowodowemu i obejmują zasady postępowania dowodowego oraz samo postępowanie dowodowe.
Tom ósmy to rezultat pracy czterdziestu sześciu autorów pochodzących ze wszystkich liczących się ośrodków naukowych w kraju. Opracowanie cechuje wysoki poziom naukowy z bogatą bazą źródłową, rzetelność wywodów oraz obiektywny charakter wniosków.
Fragment dla Ciebie
Informacje
Spis treści
TOM VIII część 3
Wykaz skrótów 2847
Wykaz podstawowej literatury podawanej wyłącznie w zapisie skróconym 2857
Wprowadzenie 2867
DZIAŁ IV. Zasady postępowania dowodowego
ROZDZIAŁ 28. Pojęcie, funkcje i systematyka zasad postępowania dowodowego 2871
ROZDZIAŁ 29. Zasady postępowania dowodowego 2881
1. Problem wyodrębnienia tzw. zasady swobody dowodzenia 2895
1.1. Uwagi wstępne 2895
1.2. Poglądy doktryny procesu karnego w kwestii wyodrębnienia tzw.
...
TOM VIII część 3
Wykaz skrótów 2847
Wykaz podstawowej literatury podawanej wyłącznie w zapisie skróconym 2857
Wprowadzenie 2867
DZIAŁ IV. Zasady postępowania dowodowego
ROZDZIAŁ 28. Pojęcie, funkcje i systematyka zasad postępowania dowodowego 2871
ROZDZIAŁ 29. Zasady postępowania dowodowego 2881
1. Problem wyodrębnienia tzw. zasady swobody dowodzenia 2895
1.1. Uwagi wstępne 2895
1.2. Poglądy doktryny procesu karnego w kwestii wyodrębnienia tzw. zasady swobody dowodzenia 2897
1.2.1. Propozycja wyodrębnienia tzw. zasady swobody dowodzenia 2897
1.2.2. Ujęcia aprobujące koncepcję „swobody dowodzenia” lub pewne jej elementy 2913
1.2.3. Krytyka wyodrębnienia tzw. zasady swobody dowodzenia 2918
1.3. Wyodrębnienie tzw. zasady swobody dowodzenia jako zasady procesu karnego – analiza semantyczna i teoretycznoprawna 2924
1.4. Podsumowanie 2939
2. Zasada prawdy materialnej w kontekście prawa dowodowego 2940
2.1. Uwagi ogólne 2940
2.2. Kształt zasady prawdy materialnej na gruncie obowiązującej procedury karnej 2948
2.3. Zakres temporalny i przedmiotowy zasady prawdy materialnej 2962
2.4. Zakres podmiotowy zasady prawdy materialnej 2968
2.5. Ograniczenie realizacji zasady prawdy materialnej 2972
3. Zasada obiektywizmu 2976
3.1. Uwagi wstępne 2976
3.2. Historyczny rozwój zasady bezstronności w polskim procesie karnym 2979
3.3. Ujęcie zasady obiektywizmu w Konstytucji RP i aktach prawa międzynarodowego 2985
3.4. Zakres zasady obiektywizmu w obowiązujących przepisach 2987
3.4.1. Zakres zasady obiektywizmu w stosunku do sądu 2988
3.4.2. Zakres zasady obiektywizmu w stosunku do prokuratora i organów ścigania 2995
3.4.3. Zakres zasady obiektywizmu w stosunku do pozostałych podmiotów 2999
3.5. Stosunek zasady obiektywizmu do innych zasad postępowania karnego 3000
4. Zasada swobodnej oceny dowodów 3001
4.1. Pojęcie, treść i zakres zasady swobodnej oceny dowodów 3001
4.2. Podmiot dokonujący swobodnej oceny dowodów 3006
4.3. Zakres przedmiotowy zasady swobodnej oceny dowodów 3012
4.4. Kryteria oceny dowodów 3019
4.5. Ograniczenia zasady swobodnej oceny dowodów 3042
5. Zasada kontradyktoryjności 3045
5.1. Uwagi wstępne 3045
5.2. Pojęcie i definicja zasady kontradyktoryjności 3047
5.3. Zasada i jej przeciwieństwo 3049
5.4. Ujęcie zasady w aktach prawa międzynarodowego 3051
5.5. Zasada kontradyktoryjności w polskim procesie karnym 3051
5.5.1. Inicjowanie procesu skargą i dysponowanie przez strony przedmiotem procesu 3052
5.5.2. Inicjatywa dowodowa w postępowaniu przed sądem 3054
6. Zasada bezpośredniości 3056
6.1. Zasada bezpośredniości i jej postulaty (ujęcie in abstracto) 3056
6.2. Normatywne podstawy bezpośredniego przeprowadzania dowodów w procesie karnym 3059
6.3. Wyjątki od zasady bezpośredniego przeprowadzania dowodów 3067
6.3.1. Rodzaj (natura) przeprowadzonego dowodu 3067
6.3.2. Brak dowodów pierwotnych 3068
6.3.3. Konieczność weryfikacji dowodu pierwotnego 3073
6.3.4. Potrzeba uproszczenia i przyspieszenia postępowania 3076
6.3.5. Inne (ochrona uzasadnionego interesu uczestnika procesu lub innego podmiotu) 3078
6.4. Korzystanie z poszczególnych źródeł dowodowych w świetle zasady bezpośredniości 3081
6.4.1. Przesłuchanie osób 3081
6.4.2. Dowód z dokumentu 3083
6.4.3. Dowody rzeczowe 3094
6.4.4. Oględziny miejsca 3097
6.5. Skutki naruszenia zasady bezpośredniego przeprowadzenia dowodów 3098
6.6. Bezpośredniość i pośredniość przeprowadzania dowodów w postępowaniu odwoławczym 3101
7. Ciężar dowodu i obowiązek dowodzenia 3105
7.1. Uwagi wprowadzające 3105
7.2. Kształtowanie się pojęcia ciężaru dowodu i obowiązku dowodzenia w systemie polskiego prawa karnego procesowego 3107
7.2.1. Kształtowanie się pojęcia ciężaru dowodu w systemie prawa polskiego 3107
7.2.1.1. Koncepcja ciężaru dowodu wypracowana przez S. Śliwińskiego 3107
7.2.1.1.1. Założenia ogólne 3107
7.2.1.1.2. Komentarze 3112
7.2.1.2. Koncepcja ciężaru dowodu wypracowana przez M. Cieślaka 3117
7.2.1.2.1. Założenia ogólne 3117
7.2.1.2.2. Komentarze 3119
7.2.2. Kształtowanie się pojęcia obowiązku dowodzenia w systemie prawa polskiego 3121
7.2.2.1. Istota obowiązku dowodzenia 3121
7.2.2.2. Podmioty, na których spoczywa obowiązek dowodzenia 3126
7.2.2.2.1. Organy ścigania i oskarżyciel publiczny 3126
7.2.2.2.2. Sąd 3131
7.2.2.2.3. Obrońca 3135
7.3. Współczesne poglądy na zagadnienie ciężaru dowodu i obowiązku dowodzenia 3137
7.3.1. Wyróżnione w literaturze odmiany ciężaru dowodu 3137
7.3.1.1. Ciężar dowodu w znaczeniu prakseologicznym 3137
7.3.1.2. Ciężar dowodu w znaczeniu formalnym 3140
7.3.1.3. Ciężar dowodu w znaczeniu materialnym 3143
7.3.1.3.1. Definicja ciężaru dowodu w znaczeniu materialnym 3143
7.3.1.3.2. Materialny ciężar dowodu w sprawach o zniesławienie 3146
7.3.2. Poglądy przedstawicieli nauki polskiej na zagadnienie interesu własnego jako elementu definiującego ciężar dowodu 3154
7.4. Poglądy przedstawicieli nauki polskiej na istnienie zasady onus probandi 3157
7.5. Podsumowanie 3160
8. Zasada jawności 3162
8.1. Zagadnienia wstępne 3162
8.2. Zasada jawności w Konstytucji RP i aktach prawa międzynarodowego 3163
8.3. Zasada jawności w doktrynie oraz jej cele 3165
8.4. Jawność zewnętrzna postępowania sądowego 3167
8.4.1. Ograniczenia faktyczne jawności rozprawy lub posiedzenia 3167
8.4.2. Wyłączenie jawności rozprawy dla określonej kategorii osób 3171
8.4.3. Podstawy wyłączenia jawności części lub całości rozprawy 3173
8.4.4. Jawność zewnętrzna postępowania sądowego a środki masowego przekazu 3175
8.5. Jawność wewnętrzna postępowania karnego 3178
8.5.1. Jawność wewnętrzna postępowania przygotowawczego 3178
8.5.2. Jawność akt i dokumentów w postępowaniu sądowym 3183
8.5.3. Jawność wewnętrzna rozprawy sądowej 3184
8.5.4. Jawność wewnętrzna posiedzenia sądu 3187
8.6. Jawność orzeczenia i podstaw jego wydania 3189
9. Zasada ustności i pisemności 3192
9.1. Uwagi wstępne 3192
9.2. Istota ustności i pisemności 3194
9.3. Ujęcie historyczne zasady ustności i pisemności w polskim procesie karnym 3195
9.4. Ujęcie zasady ustności w Konstytucji RP i aktach prawa międzynarodowego 3204
9.5. Zasada ustności i pisemności w polskim procesie karnym 3208
9.5.1. Najistotniejsze regulacje kształtujące ustność i pisemność procesu karnego 3208
9.5.2. Ustność i pisemność jako problematyka wniosków dowodowych 3209
9.5.3. Ustność i pisemność w przedstawianiu dowodów 3212
9.5.3.1. Ustność i pisemność w przedstawianiu dowodów w postępowaniu sądowym 3212
9.5.3.2. Ustność i pisemność w przedstawianiu dowodów w postępowaniu przygotowawczym 3220
9.5.4. Ustność i pisemność jako problem kontroli postępowania dowodowego 3222
9.5.5. Zasada ustności a inne zasady procesu karnego 3224
DZIAŁ V. Postępowanie dowodowe
ROZDZIAŁ 30. Poszukiwanie dowodów 3229
1. Czynności operacyjno-rozpoznawcze 3238
1.1. Czynności operacyjno-rozpoznawcze w aspekcie porównawczoprawnym 3242
1.1.1. Podstawy i granice pozyskiwania danych przez policję i podobnie działające służby 3243
1.1.2. Modele wyróżniania czynności operacyjnych i procesowych 3246
1.1.3. Metody pozyskiwania informacji przez policję i inne podobne służby 3251
1.1.3.1. Niejawna kontrola korespondencji i przesyłek 3253
1.1.3.2. Podsłuch 3253
1.1.3.3. Pozyskiwanie danych o ruchu osoby lub obiektu, wideomonitoring 3255
1.1.3.4. Pozyskiwanie danych telekomunikacyjnych 3256
1.1.3.5. Dane bankowe, dane z podobnych instytucji finansowych lub instytucji ubezpieczeniowych 3257
1.1.3.6. Automatyczne przetwarzanie danych (Rasterfahndung) 3257
1.1.3.7. Inne metody operacyjnego pozyskiwania danych przez policję i inne podobne służby 3258
1.2. Kształtowanie się czynności operacyjno-rozpoznawczych w Polsce 3259
1.3. Cechy czynności operacyjno-rozpoznawczych w poglądach przedstawianych w literaturze polskiej 3266
1.3.1. Tajność 3266
1.3.2. Nieformalny charakter 3267
1.3.3. Pozaprocesowy charakter 3268
1.3.4. Przesiewowy charakter czynności operacyjno-rozpoznawczych 3269
1.3.5. Metoda pozyskiwania wiedzy jako cecha czynności operacyjno-rozpoznawczych 3271
1.4. Stosunek czynności operacyjno-rozpoznawczych do procesu karnego 3274
1.5. Rodzaje czynności operacyjno-rozpoznawczych 3281
1.5.1. Transakcja pozorna 3282
1.5.2. Przesyłka niejawnie nadzorowana 3293
1.5.3. Pozyskiwanie danych telekomunikacyjnych, pocztowych i danych elektronicznych 3297
1.5.4. Pozyskiwanie danych bankowych i ubezpieczeniowych 3310
1.5.5. Obserwowanie i rejestrowanie obrazu zdarzeń i dźwięku w miejscach publicznych (wideoobserwacja) 3313
1.5.6. Dopuszczalność stosowania innych nieokreślonych ustawowo metod operacyjno-rozpoznawczych 3318
2. Podsłuch jako szczególna forma czynności operacyjno-rozpoznawczych 3324
2.1. Konstytucyjne uwarunkowania podsłuchu 3327
2.2. Rozwój podsłuchu 3330
2.3. Podmioty uprawnione do stosowania podsłuchu operacyjnego 3331
2.4. Przesłanki warunkujące możliwość stosowania podsłuchu 3333
2.5. Tryb zwykły i szczególny stosowania podsłuchu operacyjnego 3334
2.6. Czas stosowania podsłuchu operacyjnego 3337
2.7. Wykorzystanie materiałów 3339
2.8. Zgoda następcza na wykorzystanie materiałów uzyskanych w toku podsłuchu operacyjnego 3341
3. Wprowadzanie do procesu karnego dowodów z czynności operacyjno-rozpoznawczych 3344
3.1. Modele wykorzystywania i wprowadzania do procesu uzyskanych pozaprocesowo przez policję lub podobne służby materiałów jako dowodów w procesie karnym 3344
3.2. Kształtowanie się zasad wprowadzania do procesu materiałów operacyjnych w prawie polskim 3347
3.3. Wprowadzanie do procesu dowodów z kontroli operacyjnej, transakcji pozornej, przesyłki niejawnie nadzorowanej 3352
3.3.1. Granice dopuszczalności i zakres wykorzystania w procesie karnym materiałów uzyskanych podczas kontroli operacyjnej, transakcji pozornej oraz zakupu niejawnie nadzorowanego 3352
3.3.1.1. Problem procesowego wykorzystania materiału z kontroli operacyjnej, transakcji pozornej lub przesyłki niejawnie nadzorowanej jako dowodu innego przestępstwa niż to, ze względu na które stosowano dany środek 3353
3.3.1.2. Problem procesowego wykorzystania materiału z kontroli operacyjnej, transakcji pozornej lub przesyłki niejawnie nadzorowanej w sytuacji naruszenia prawa podczas ich stosowania 3368
3.3.2. Rodzaje uzyskiwanych środków dowodowych 3379
3.3.2.1. Dowody rzeczowe 3382
3.3.2.2. Dowody z dokumentów uprawniających do podjęcia czynności 3383
3.3.2.3. Nośniki informacji sporządzane podczas przebiegu kontroli operacyjnej, transakcji pozornej, przesyłki niejawnie nadzorowanej, jak również sporządzone na ich podstawie pisemne przekłady 3386
3.3.2.4. „Opis wyników badań” substancji i materiałów sporządzonych podczas kontroli operacyjnej przesyłki niejawnie nadzorowanej 3391
3.3.2.5. Przesłuchanie świadków 3393
3.4. Wprowadzenie do procesu karnego dowodów z innych czynności operacyjno-rozpoznawczych 3393
3.4.1. Wprowadzanie do procesu uzyskanych operacyjnie danych bankowych, pocztowych, telekomunikacyjnych oraz internetowych 3393
3.4.2. Korzystanie w procesie karnym z materiałów uzyskanych podczas wideoobserwacji 3394
3.4.3. Możliwość i zasady wykorzystania operacyjnie zgromadzonych danych osobowych w procesie karnym 3397
4. Środki przymusu przy poszukiwaniu dowodów 3398
5. Wykrywanie dowodów 3409
ROZDZIAŁ 31. Zabezpieczenie i utrwalenie dowodów 3427
1. Wydanie, odebranie i zatrzymanie dowodu 3428
1.1. Przedmiot wydania 3429
1.2. Adresat obowiązku 3430
1.3. Podmioty uprawnione do żądania wydania przedmiotu 3431
2. Postępowanie z dowodami rzeczowymi 3435
2.1. Zabezpieczenie dowodów rzeczowych i postępowanie z dowodami wymagającymi szczególnego traktowania 3435
2.2. Postępowanie z dowodami elektronicznymi 3437
2.3. Zwrot przedmiotów zbędnych dla postępowania 3441
2.4. Złożenie przedmiotu do depozytu sądowego 3447
2.5. Spór o uprawnienie do zwrotnego uzyskania rzeczy a droga postępowania cywilnego 3451
2.6. Likwidacja depozytu niepodjętego 3458
ROZDZIAŁ 32. Wprowadzanie dowodów do procesu karnego 3463
1. Inicjatywa dowodowa – zagadnienia wstępne 3467
1.1. Pojęcie inicjatywy dowodowej 3467
1.2. Kilka słów historii 3469
2. Wprowadzenie dowodów do procesu karnego z urzędu 3478
2.1. Postępowanie przygotowawcze 3478
2.2. Postępowanie wstępne 3480
2.3. Postępowanie sądowe 3488
2.4. Postępowanie przejściowe 3490
2.5. Rozprawa główna 3493
2.6. Postępowanie odwoławcze 3496
2.7. Postępowania nadzwyczajnoskargowe 3498
2.7.1. Kasacja 3498
2.7.2. Wznowienie postępowania karnego 3498
2.7.3. Skarga do Sądu Najwyższego na wyrok sądu odwoławczego 3500
2.8. Decyzje prokuratora na podstawie art. 168b oraz art. 237a k.p.k. 3500
3. Wprowadzanie dowodów na wniosek 3505
3.1. Pojęcie wniosków dowodowych 3505
3.2. Rodzaje wniosków dowodowych 3507
3.3. Struktura i forma wniosku dowodowego 3513
3.3.1. Wskazanie dowodu 3513
3.3.2. Okoliczności, które mają być udowodnione (teza dowodowa) 3517
3.3.3. Podmioty i forma zgłaszania wniosków dowodowych 3520
3.3.3.1. Podmioty wyposażone w prawo składania wniosków dowodowych 3520
3.3.3.2. Forma wniosku dowodowego 3523
3.4. Terminy dowodowe 3526
4. Oddalenie wniosku dowodowego – podstawy i forma decyzji 3538
4.1. Niedopuszczalność przeprowadzenia dowodu (art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k.) 3540
4.2. Brak znaczenia dowodzonej okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy oraz brak udowodnienia okoliczności zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy (art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.) 3549
4.3. Nieprzydatność dowodu (art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.) 3552
4.4. Możliwość przeprowadzenia określonego dowodu (art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k.) 3554
4.5. Obstrukcyjny charakter zgłoszonego wniosku dowodowego (art. 170 § 1 pkt 5 i 6 k.p.k.) 3555
4.6. Niecelowość przeprowadzenia dowodu w postępowaniu odwoławczym (art. 452 § 2 k.p.k.) 3560
4.7. Decyzja w przedmiocie wniosku dowodowego 3563
4.7.1. Decyzje pozytywne 3563
4.7.2. Oddalenie wniosku dowodowego jako decyzja negatywna 3563
5. Zagadnienie eliminacji dowodów wadliwych 3566
ROZDZIAŁ 33. Prawo obrońcy, pełnomocnika i prokuratora do pozaprocesowego pozyskiwania dowodów lub informacji o znaczeniu dowodowym 3571
1. Uwagi wprowadzające 3575
2. Prawo obrońcy i pełnomocnika do pozaprocesowego pozyskiwania dowodów lub informacji mających znaczenie dowodowe 3580
2.1. Aspekty prawnoporównawcze 3580
2.1.1. Niemcy 3580
2.1.1.1. Uwagi wstępne 3580
2.1.1.2. Prawo oskarżonego i obrońcy do prywatnego pozyskiwania dowodów 3586
2.1.1.3. Prawo pokrzywdzonego i jego pełnomocnika do prywatnego pozyskiwania dowodów 3592
2.1.2. Szwajcaria 3606
2.1.2.1. Uwagi wstępne 3606
2.1.2.2. Prawo obrońcy do prywatnego pozyskiwania dowodów 3607
2.1.2.3. Prawo pełnomocnika do prywatnego pozyskiwania dowodów 3611
2.1.3. Włochy 3624
2.1.3.1. Prawo do prywatnego pozyskiwania dowodów na tle modelowych przeobrażeń włoskiego procesu karnego 3624
2.1.3.2. Zarys kompetencji śledczych obrońcy 3631
2.2. Prawo do prywatnego pozyskiwania dowodów w polskim systemie karnoprocesowym 3641
2.2.1. Uwagi wstępne 3641
2.2.2. Prawo obrońcy do prywatnego pozyskiwania dowodów lub informacji o znaczeniu dowodowym 3648
2.2.3. Prawo pełnomocnika do prywatnego pozyskiwania dowodów lub informacji o charakterze dowodowym 3658
3. Problem pozaprocesowego pozyskiwania dowodów przez prokuratora 3674
ROZDZIAŁ 34. Pojęcie i systematyka czynności dowodowych 3689
1. Czynności dowodowe w ujęciu doktrynalnym 3691
2. W poszukiwaniu definicji czynności dowodowych 3698
3. Szczególna doniosłość czynności dowodowych 3706
4. Czynności dowodowe jako rodzaj czynności konwencjonalnych doniosłych prawnie. Zagadnienie wadliwych czynności dowodowych i ich wytworów 3709
5. Próba systematyzacji czynności dowodowych 3715
ROZDZIAŁ 35. Poszukiwawcze czynności dowodowe 3725
1. Zatrzymanie rzeczy 3741
1.1. Ogólna charakterystyka instytucji – cel, przesłanki, charakter prawny, rys historyczny instytucji 3741
1.1.1. Zakazy dowodowe a możliwość dokonywania zatrzymania rzeczy 3746
1.1.2. Faza procesu a możliwość zatrzymania rzeczy/korespondencji 3748
1.1.3. Instytucja zatrzymania rzeczy w procedurze karnej – skarbowej i wykroczeniowej 3749
1.1.4. Sygnalizacja problemów interpretacyjnych w zakresie uregulowania z okresu 1 lipca 2015 r. – 15 kwietnia 2016 r. 3751
1.2. Organy uprawnione do zatrzymania rzeczy 3752
1.3. Wymogi formalne postanowienia o zatrzymaniu rzeczy, w tym kwestia dokładnego (precyzyjnego) wskazania rzeczy podlegających zatrzymaniu 3755
1.4. Przedmiot zatrzymania 3758
1.4.1. Zatrzymanie rzeczy mogących stanowić zabezpieczenie kar majątkowych, środków karnych o charakterze majątkowym, środków kompensacyjnych, przepadku lub roszczeń o naprawienie szkody 3761
1.4.2. Zatrzymanie rzeczy umożliwiające zastosowanie środków zapobiegawczych 3761
1.5. Tryb zatrzymania rzeczy: dobrowolne wydanie, zatrzymanie w wypadku niecierpiącym zwłoki, odebranie rzeczy 3763
1.6. Zatwierdzenie zatrzymania rzeczy oraz konsekwencje niezatwierdzenia zatrzymania rzeczy i braku zatwierdzenia zatrzymania w terminie w świetle art. 168a k.p.k. 3765
1.7. Dokumentacja zatrzymania 3767
1.8. Zaskarżanie decyzji o zatrzymaniu rzeczy 3768
1.9. Wydanie korespondencji i przesyłek oraz danych telekomunikacyjnych, w tym organy uprawnione, cel, przesłanki, tryb wydania, postępowanie z zabezpieczonymi dokumentami 3770
1.10. Zabezpieczenie danych informatycznych 3773
2. Przeszukanie 3774
2.1. Uwagi ogólne 3774
2.2. Konstytucyjny standard przeszukania 3780
2.3. Konwencyjny standard przeszukania 3786
2.4. Historyczna ewolucja przeszukania w polskim postępowaniu karnym 3791
2.5. Przeszukanie w innych systemach procesu karnego 3798
2.5.1. Przeszukanie w amerykańskiej procedurze karnej 3798
2.5.2. Przeszukanie we włoskiej procedurze karnej 3803
2.5.3. Przeszukanie w niemieckiej procedurze karnej 3806
2.6. Pojęcie i charakter prawny przeszukania 3808
2.6.1. Przegląd doktrynalnych definicji przeszukania 3808
2.6.2. Przeszukanie jako czynność procesowa 3810
2.6.3. Przeszukanie jako czynność dowodowa 3814
2.6.4. Przeszukanie jako środek przymusu 3819
2.7. Typologie przeszukania 3821
2.8. Przesłanka i podstawa dowodowa przeszukania 3830
2.9. Dyrektywy przeprowadzenia przeszukania 3833
2.9.1. Zagadnienia ogólne 3833
2.9.2. Dyrektywa wyłączności ustawowej (legalności) 3835
2.9.3. Dyrektywa proporcjonalności 3837
2.9.4. Dyrektywa celowości 3841
2.9.5. Dyrektywa konieczności 3845
2.9.6. Dyrektywy umiaru i poszanowania godności 3845
2.9.7. Dyrektywa subsydiarności 3847
2.10. Organ uprawniony do zarządzenia i przeprowadzenia przeszukania 3848
2.11. Przeszukanie w wypadkach niecierpiących zwłoki 3853
2.12. Sposób przeprowadzenia przeszukania 3861
2.12.1. Tryb przeszukania miejsca 3861
2.12.2. Tryb przeszukania miejsca ujawnienia dokumentu objętego tajemnicą 3863
2.12.3. Tryb przeszukania osoby 3865
3. Czynności ingerujące w wolność komunikowania się 3869
3.1. Wolność komunikowania się w prawie polskim 3869
3.1.1. Konstytucja RP 3869
3.1.2. Tajemnica komunikowania się 3877
3.1.3. Tajemnica korespondencji 3878
3.1.4. Tajemnica telekomunikacyjna i pocztowa 3883
3.2. Wolność komunikowania się w uregulowaniach międzynarodowych 3891
3.3. Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu 3905
3.4. Wydanie korespondencji, przesyłek i wykazu połączeń 3914
3.4.1. Podmioty uprawnione do żądania wydania 3918
3.4.2. Podmioty zobowiązane do wydania 3919
3.4.3. Rodzaje spraw 3922
3.4.4. Zakres udostępnianych danych i informacji 3923
3.4.5. Tryb udostępniania 3930
3.4.5.1. Postanowienie w sprawie wydania korespondencji 3932
3.4.5.2. Sposób i forma doręczenia postanowienia wydanego w trybie art. 218 § 1 k.p.k. 3933
3.4.5.3. Zaskarżenie postanowienia 3938
3.4.5.4. Otwarcie korespondencji i przesyłek 3939
3.4.5.5. Zwrócenie zbędnej korespondencji i przesyłek 3939
3.4.6. Kontrola poczty elektronicznej 3940
3.4.7. Zabezpieczenie danych informatycznych 3941
3.4.8. Przygotowanie systemów i sieci służących do przekazywania informacji 3946
3.4.9. Przeszukanie urządzeń zawierających dane informatyczne 3950
3.4.10. Tajemnica zawodowa 3952
3.4.11. Dowód z wykazu połączeń 3954
3.4.12. Zwolnienie z obowiązku przedstawienia korespondencji 3955
3.5. Wykonywanie obowiązku wydania korespondencji, przesyłek, wykazu połączeń 3957
3.5.1. Podmioty zobowiązane do wykonania obowiązku 3957
3.5.2. Rodzaje spraw 3957
3.5.3. Prawo telekomunikacyjne 3960
3.5.3.1. Obowiązki przedsiębiorcy telekomunikacyjnego 3960
3.5.3.2. Okres przechowywania danych telekomunikacyjnych 3962
3.5.3.3. Usuwanie zbędnych danych 3965
3.5.3.4. Koszty wykonywania obowiązków 3966
3.5.4. Prawo pocztowe 3968
3.5.5. Konsekwencje prawne niewykonania obowiązku na rzecz sądu, prokuratury lub uprawnionych podmiotów 3970
3.6. Kontrola i utrwalanie rozmów w postępowaniu karnym 3974
3.6.1. Zasady proporcjonalności i subsydiarności 3980
3.6.2. Podmiot zarządzający kontrolę i utrwalanie treści rozmów telefonicznych 3985
3.6.3. Warunki zarządzenia kontroli i utrwalania rozmów 3993
3.6.4. Postanowienie o zarządzeniu kontroli 3997
3.6.5. Rodzaje przestępstw 3999
3.6.6. Osoby, w stosunku do których są prowadzone kontrola i utrwalanie rozmów 4005
3.6.7. Podmioty zobowiązane do kontroli i utrwalania rozmów 4008
3.6.8. Odtworzenie treści zapisów 4013
3.6.9. Wykorzystanie dowodu uzyskanego w wyniku kontroli 4014
3.6.10. Prywatne gromadzenie dowodów za pomocą podsłuchu 4037
3.6.11. Czas kontroli i utrwalania rozmów 4040
3.6.12. Odroczenie ogłoszenia postanowienia o kontroli i utrwalaniu rozmów telefonicznych 4047
3.6.13. Zażalenie 4050
3.6.14. Kontrola i utrwalanie treści innych rozmów lub przekazów informacji 4054
3.6.15. Rozporządzenie – art. 242 k.p.k. 4060
3.6.16. Procesowe konsekwencje wadliwej czynności podsłuchu 4066
4. Poszukiwanie oskarżonego 4069
4.1. Uwagi ogólne 4069
4.2. Poszukiwanie proste 4073
4.3. List gończy 4075
Skorowidz przedmiotowy 4083
Autorzy 4091
TOM VIII część 4
Wykaz skrótów 4127
Wykaz podstawowej literatury podawanej wyłącznie w zapisie skróconym 4137
Dział V. Postępowanie dowodowe (cd.)
ROZDZIAŁ 36. Czynności ujawniające dowody 4149
1. Przesłuchanie oskarżonego 4157
1.1. Zagadnienia ogólne 4161
1.2. Skutki braku pouczenia o prawie do odmowy składania wyjaśnień 4166
1.3. Rodzaje wyjaśnień 4167
1.3.1. Wyjaśnienia pisemne 4167
1.3.2. Przyznanie się do winy 4170
1.3.2.1. Pojęcie winy 4170
1.3.2.2. Przyznanie się 4172
1.3.2.3. Przyznanie przed określonymi podmiotami 4177
1.3.2.4. Znaczenie przyznania się dla stosowania instytucji prawa karnego materialnego i procesowego 4186
1.3.2.4.1. Przyznanie jako dyrektywa sądowego wymiaru kary 4186
1.3.2.4.2. Przyznanie a warunkowe umorzenie postępowania 4188
1.3.2.4.3. Przyznanie a warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności 4190
1.3.2.4.4. Przyznanie a nadzwyczajne złagodzenie kary 4191
1.3.2.4.5. Nadzwyczajne złagodzenie kary – art. 277c k.k. 4195
1.3.2.4.6. Przyznanie a czynny żal 4197
1.3.2.4.7. Przyznanie a skazanie bez rozprawy 4200
1.3.2.4.8. Przyznanie a dobrowolne poddanie się karze 4204
1.3.2.4.9. Przyznanie a ograniczenie postępowania dowodowego 4206
1.3.2.4.10. Przyznanie a rozpoznanie sprawy w postępowaniu nakazowym 4208
1.3.3. Nieprzyznanie się do winy 4209
1.3.4. Odwołanie złożonych wyjaśnień 4212
1.3.5. Odmowa złożenia wyjaśnień 4215
1.3.6. Fałszywe wyjaśnienia 4221
1.3.7. Wyjaśnienia jako pomówienie 4228
1.3.8. Stanowisko oskarżonego w głosach stron 4241
1.4. Odczytywanie wyjaśnień oskarżonego 4244
1.4.1. Odczytywanie wyjaśnień jako odstępstwo od zasady bezpośredniości 4244
1.4.2. Obowiązek odczytania wyjaśnień oskarżonego 4248
1.4.3. Przesłanki odczytania wyjaśnień 4249
1.4.4. Zakres odczytywania wyjaśnień 4259
1.4.5. Ustosunkowanie się do odczytanych wyjaśnień 4264
1.4.6. Zmiana ról procesowych i możliwość odczytywania wyjaśnień oskarżonego 4265
1.4.7. Braki formalne protokołu przesłuchania 4274
2. Wartość dowodowa samooskarżenia w procesie karnym 4276
2.1. Samooskarżenie jako forma przekazania informacji organowi procesowemu 4285
2.1.1. Pojęcie samooskarżenia 4285
2.1.2. Zakres podmiotowy samooskarżenia 4293
2.1.3. Samooskarżenie a gwarancyjność procesu karnego – aspekty konwencyjne i konstytucyjne 4295
2.1.3.1. Prawo do samooskarżenia się i zasada nemo se ipsum accusare tenetur 4295
2.1.3.2. Prawne konsekwencje milczenia oskarżonego w procesie karnym 4310
2.2. Rodzaje i charakter prawny samooskarżeń 4326
2.3. Samooskarżenie się oskarżonego w wyjaśnieniach 4331
2.3.1. Samooskarżenie, samoobwinienie i samodenuncjacja a przyznanie się – uwagi terminologiczne i konsekwencje karnoprocesowe 4331
2.3.2. Samooskarżenie się oskarżonego podczas przesłuchania w procesie karnym 4343
2.4. Samooskarżenie w oświadczeniach składanych wobec organu karnoprocesowego w trakcie innych niż przesłuchanie czynności procesowych 4366
2.5. Samooskarżenie się świadka bądź innego uczestnika procesu karnego 4378
2.6. Samooskarżenia w trakcie procesowej kontroli i utrwalania rozmów oraz kontroli korespondencji 4387
2.7. Samodenuncjacja jako źródło pierwszej informacji uzyskanej przez organy ścigania od sprawcy przestępstwa 4404
2.8. Samooskarżenie w trakcie czynności operacyjno-rozpoznawczych 4421
2.9. Samooskarżenie się sprawcy utrwalone w innej sprawie 4437
2.10. Dowodowa wartość samooskarżenia wobec osób niewystępujących w roli organu ścigania lub organu procesowego 4442
2.10.1. Istota problemu samooskarżenia poza organem ścigania i organem procesowym 4442
2.10.2. Samooskarżenie wobec innych osób – mogących bez ograniczeń być świadkami 4451
2.10.3. Samooskarżenie przed osobą najbliższą lub pozostającą w szczególnie bliskim stosunku osobistym 4451
2.10.4. Samooskarżenie przed powiernikami informacji chronionych prawem 4452
2.10.5. Samooskarżenie wobec biegłych, tłumaczy, specjalistów i osób przeprowadzających wywiad środowiskowy 4460
2.11. Samooskarżenie w dokumentach i nagraniach prywatnych 4463
2.12. Pozawerbalne samooskarżenie 4472
2.13. Samooskarżenie utrwalone w ramach pomocy prawnej 4483
2.14. Samooskarżenie a zachowania konsensualne oraz czynny żal 4488
2.15. Konsekwencje karnoprawne prawdziwego samooskarżenia 4490
2.15.1. Karnoprocesowe konsekwencje samooskarżenia 4490
2.15.2. Materialnoprawne konsekwencje samooskarżenia 4503
2.16. Odwołanie i modyfikacja samooskarżenia 4510
2.17. Fałszywe samooskarżenie 4514
2.18. Dyskwalifikacja samooskarżenia z materiału dowodowego 4519
2.18.1. Legalność samooskarżenia 4519
2.18.2. Tryb dyskwalifikacji nielegalnego samooskarżenia 4528
3. Przesłuchanie świadka 4532
3.1. Przesłuchanie świadka w ujęciu historycznym 4539
3.1.1. Proces karny powszechny 4539
3.1.1.1. Okres starożytności 4539
3.1.1.2. Epoka feudalizmu 4542
3.1.1.3. Od oświecenia do XX w. 4545
3.1.2. Polski proces karny 4546
3.1.2.1. Od średniowiecza do XVIII w. 4546
3.1.2.2. Okres zaborów 4547
3.1.2.3. Okres II RP i PRL 4548
3.2. Pojęcie i rola świadka 4551
3.2.1. Definicja świadka 4551
3.2.2. Rola świadka 4557
3.3. Obowiązki świadka 4562
3.3.1. Uwagi wstępne 4562
3.3.2. Obowiązek stawiennictwa na wezwanie 4563
3.3.3. Obowiązek pozostawania do dyspozycji organu procesowego 4569
3.3.4. Obowiązek złożenia zeznań 4570
3.3.5. Obowiązek złożenia przyrzeczenia 4576
3.3.6. Obowiązek mówienia prawdy 4582
3.4. Tryb i reguły przesłuchania 4585
3.4.1. Organ przeprowadzający przesłuchanie 4585
3.4.2. Miejsce przesłuchania 4586
3.4.3. Jawność przesłuchania 4590
3.4.4. Przebieg przesłuchania 4594
3.4.4.1. Przygotowanie przesłuchania 4594
3.4.4.2. Rozpoczęcie przesłuchania 4595
3.4.4.3. Etapy a reguły przesłuchania 4598
3.4.4.3.1. Uwagi wstępne 4598
3.4.4.3.2. Etapy przesłuchania 4599
3.4.4.3.3. Reguły przesłuchania 4606
3.4.5. Dokumentacja przesłuchania 4649
3.5. Szczególne formy przesłuchania 4654
3.6. Przesłuchanie świadków szczególnego rodzaju 4660
3.6.1. Świadek wrażliwy 4660
3.6.1.1. Podstawy wyodrębnienia a zdolność psychofizyczna 4660
3.6.1.2. Przyczyny wyłączenia lub osłabienia zdolności psychofizycznej 4663
3.6.1.3. Procesowe sposoby analizy zdolności psychofizycznej 4667
3.6.1.3.1. Uwagi wstępne 4667
3.6.1.3.2. Badania świadka 4668
3.6.2. Pokrzywdzony 4695
4. Przesłuchanie świadka małoletniego 4713
4.1. Zagadnienia ogólne 4716
4.1.1. Ustalenia terminologiczne 4716
4.1.2. Specyfika przesłuchania świadka małoletniego 4718
4.2. Obowiązki świadka małoletniego 4719
4.3. Tryb przesłuchania świadka małoletniego 4725
4.3.1. Podmiot przesłuchujący 4725
4.3.2. Miejsce przesłuchania 4728
4.3.3. Jawność przesłuchania 4730
4.3.4. Przebieg przesłuchania 4734
4.3.4.1. Przygotowanie przesłuchania 4734
4.3.4.2. Rozpoczęcie przesłuchania 4736
4.3.4.3. Przesłuchanie ad rem 4739
4.3.4.4. Czynności końcowe 4741
4.4. Konfrontacja i okazanie 4742
4.5. Badania małoletniego świadka a wartość dowodowa jego zeznań 4744
4.6. Szczególne tryby przesłuchania świadka małoletniego 4752
4.6.1. Uwagi ogólne 4752
4.6.2. Przesłuchanie małoletniego pokrzywdzonego, który nie ukończył 15 lat 4753
4.6.3. Przesłuchanie małoletniego pokrzywdzonego, który ukończył 15 lat 4772
4.6.4. Przesłuchanie małoletniego świadka, który nie ukończył 15 lat 4773
4.6.5. Przesłuchanie małoletniego świadka, który ukończył 15 lat 4776
4.6.6. Sposób i warunki techniczne przeprowadzania przesłuchania w szczególnym trybie 4777
5. Przesłuchanie świadka anonimowego (świadka incognito) 4779
5.1. Istota instytucji świadka anonimowego 4781
5.2. Powstanie i rozwój instytucji 4784
5.3. Zakres podmiotowy instytucji świadka incognito 4788
5.4. Zakres przedmiotowy instytucji świadka incognito 4798
5.5. Świadek incognito w świetle EKPC i orzecznictwa ETPC 4799
5.6. Wprowadzenie dowodu z zeznań świadka incognito do procesu karnego 4804
5.6.1. Przesłanki utajnienia świadka anonimowego 4804
5.6.2. Inicjatywa w zakresie zastosowania instytucji świadka anonimowego 4807
5.6.3. Zakres utajnienia informacji o świadku anonimowym 4810
5.6.4. Wydanie postanowienia i zażalenie na postanowienie o utajnieniu 4817
5.6.5. Uchylenie postanowienia o utajnieniu świadka 4821
5.6.6. Postępowanie z protokołami zeznań po uwzględnieniu zażalenia albo uchyleniu utajnienia 4828
5.7. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka anonimowego 4828
5.7.1. Ogólne zasady ochrony tożsamości świadka, sporządzanie i udostępnianie protokołów 4828
5.7.2. Dopuszczalne formy przesłuchania. Wideokonferencja 4831
5.7.3. Przesłuchanie świadka w postępowaniu przygotowawczym 4836
5.7.4. Przesłuchanie świadka w postępowaniu sądowym 4837
5.7.5. Podstawowe reguły prawidłowego przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka anonimowego 4845
5.8. Wiarygodność świadka incognito i wartość dowodowa jego zeznań 4847
6. Świadek koronny jako źródło dowodów 4853
6.1. Pojęcie i geneza instytucji świadka koronnego 4854
6.1.1. Pojęcie świadka koronnego in abstracto 4854
6.1.2. Istota instytucji świadka koronnego 4855
6.1.3. Angielski rodowód instytucji świadka koronnego 4857
6.1.4. Przejęcie instytucji świadka koronnego w innych systemach prawnych 4858
6.1.5. Pierwowzory instytucji świadka koronnego w prawie polskim 4860
6.2. Świadek koronny a zasady polskiego procesu karnego i koncepcja rzetelnego procesu karnego 4862
6.2.1. Świadek koronny a zasada legalizmu 4862
6.2.2. Świadek koronny a zasada prawdy materialnej 4863
6.2.3. Świadek koronny a zasady kontradyktoryjności i równości broni 4863
6.2.4. Świadek koronny a zasada prawa do obrony 4864
6.2.5. Świadek koronny a zasada jawności 4866
6.2.6. Świadek koronny a koncepcja rzetelnego procesu karnego 4866
6.3. Wprowadzenie instytucji świadka koronnego do polskiego systemu prawa 4871
6.3.1. Geneza ustawy o świadku koronnym 4871
6.3.2. Obowiązywanie ustawy o świadku koronnym 4872
6.4. Przesłanki uzyskania statusu świadka koronnego 4874
6.4.1. Pojęcie świadka koronnego na gruncie ustawy o świadku koronnym 4874
6.4.2. Zakres przedmiotowy 4874
6.4.3. Postawa kandydata na świadka koronnego 4876
6.4.4. Przesłanki negatywne 4879
6.5. Tryb uzyskania statusu świadka koronnego 4881
6.5.1. Czynności poprzedzające wystąpienie z wnioskiem 4881
6.5.2. Wniosek prokuratora 4881
6.5.3. Przesłuchanie kandydata na świadka koronnego i świadka koronnego 4883
6.5.4. Orzeczenie sądu 4885
6.5.5. Skutki decyzji negatywnej 4886
6.6. Konsekwencje procesowe uzyskania statusu świadka koronnego 4886
6.6.1. Status podejrzanego 4886
6.6.2. Zawieszenie postępowania 4888
6.6.3. Zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej 4890
6.6.4. Wznowienie postępowania 4892
6.6.5. Pełnomocnik świadka koronnego 4893
6.7. Zeznania świadka koronnego i ich ocena 4894
6.7.1. Specyfika zeznań i przesłuchania świadka koronnego 4894
6.7.2. Wyłączenie jawności rozprawy na czas przesłuchania 4897
6.7.3. Zakazy dowodowe 4897
6.7.4. Ocena zeznań w świetle poglądów doktryny i judykatury 4900
6.8. Ochrona świadka koronnego i innych osób 4909
6.9. Instytucje alternatywne wobec świadka koronnego w obecnym ustawodawstwie polskim 4910
6.9.1. Tzw. mały świadek koronny w prawie karnym i karnym skarbowym 4910
6.9.2. Quasi-list żelazny 4913
6.9.3. Ochrona świadków 4913
6.9.4. Czynny żal w art. 16 k.k.s. 4914
6.9.5. Czynny żal w kodeksie karnym 4914
6.9.6. Ustawa o IPN 4914
7. Przesłuchanie świadka koronnego 4915
7.1. Wprowadzenie 4916
7.2. Wartość dowodowa zeznań świadka koronnego 4920
7.3. Przebieg przesłuchania świadka koronnego 4922
7.3.1. Przygotowanie do przesłuchania 4926
7.3.2. Etapy przesłuchania 4930
8. Opinia biegłego 4937
8.1. Biegły w postępowaniu karnym 4943
8.1.1. Wiadomości specjalne 4943
8.1.2. Status biegłego 4945
8.1.3. Powołanie biegłego 4948
8.1.4. Ekspertyza 4952
8.1.4.1. Badania 4954
8.1.4.2. Analiza wyników i wnioskowanie 4956
8.1.5. Opinia biegłego 4959
8.1.6. Kontrola opiniowania 4963
8.1.7. Finalna ocena dowodu z opinii biegłego 4970
8.1.8. Odpowiedzialność biegłego 4972
8.1.8.1. Odpowiedzialność karna 4972
8.1.8.2. Odpowiedzialność cywilna 4975
8.2. Dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów oraz biegłego lekarza seksuologa 4977
8.2.1. Przygotowanie zawodowe do pełnienia funkcji biegłego lekarza psychiatry lub biegłego lekarza seksuologa 4977
8.2.1.1. Pojęcie wiadomości specjalnych 4977
8.2.1.2. Pojęcie biegłego lekarza psychiatry 4982
8.2.1.3. Pojęcie biegłego lekarza seksuologa 4984
8.2.1.4. Biegły „z listy” a biegły ad hoc; instytucja specjalistyczna jako biegły 4986
8.2.2. Wyłączenie biegłego. Wyłączenie biegłego lekarza psychiatry oraz biegłego lekarza seksuologa 4988
8.2.2.1. Uwagi ogólne 4988
8.2.2.2. Gwarancje bezstronności opiniowania psychiatrycznego 4993
8.2.2.3. Gwarancje bezstronności opiniowania biegłego lekarza seksuologa 5001
8.2.2.4. Tryb wyłączenia biegłego 5003
8.2.3. Podstawy dopuszczenia dowodu z opinii psychiatrycznej 5006
8.2.4. Postanowienie w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii psychiatrycznej 5008
8.2.5. Problem opiniowania zespołowego 5016
8.2.6. Problem samodzielnej i rozsądnej obrony oskarżonego 5019
8.2.7. Formy badania stanu zdrowia psychicznego oskarżonego 5021
8.2.8. Ochrona tajemnicy psychiatrycznej 5032
8.2.9. Problem dezaktualizacji wniosków opinii psychiatrycznej 5035
8.3. Dowód z opinii poligraficznej (wariograficznej). Badanie poligraficzne 5036
8.3.1. Uwagi ogólne 5036
8.3.2. Ewolucja metod badawczych 5042
8.3.3. Metody analizy objawów emocji i parametrów fizjologicznych zarejestrowanych podczas badania poligraficznego 5044
8.3.4. Techniki badawcze 5046
8.3.4.1. Testy „wiedzy ukrywanej” („testy rozpoznania”) 5047
8.3.4.2. Wykorzystanie testów „wiedzy ukrywanej” 5049
8.3.4.3. Techniki pytań porównawczych 5051
8.3.4.3.1. Przegląd technik porównawczych 5051
8.3.4.3.2. Opinia biegłego po badaniu poligraficznym z wykorzystaniem techniki pytań porównawczych 5054
8.3.4.3.3. Współczesne koncepcje amerykańskie dotyczące treści opinii opartej na technikach pytań porównawczych 5059
8.3.4.3.4. Wykorzystanie wyników testów pytań porównawczych 5061
8.3.5. Badania poligraficzne (wariograficzne) w aktualnym kodeksie postępowania karnego 5063
8.3.6. Stosowanie badań poligraficznych w innych krajach 5073
8.3.7. Wnioskowanie z wyników testów pytań porównawczych z wykorzystaniem reguł logiki prawniczej 5077
8.4. „Opinia prywatna” 5079
8.4.1. Pojęcie „opinii prywatnej” 5079
8.4.1.1. Różnorodność terminologiczna 5079
8.4.1.2. Definicja „opinii prywatnej” 5081
8.4.1.2.1. „Opinia prywatna” jako dokument 5082
8.4.1.2.2. „Opinia prywatna” jako dokument prywatny 5083
8.4.1.2.3. Termin „opracowanie zlecone” zamiast „opinii prywatnej” 5084
8.4.1.3. „Opinia prywatna” w kontradyktoryjnym i inkwizycyjnym postępowaniu sądowym 5086
8.4.2. Rys historyczny 5088
8.4.2.1. Kodeks z 1928 r. 5088
8.4.2.2. Kodeks z 1969 r. 5090
8.4.2.3. Kodeks z 1997 r. 5092
8.4.3. Cele sporządzania „opinii prywatnych” 5096
8.4.4. Wykorzystanie „opinii prywatnej” w postępowaniu karnym 5098
8.4.5. Uczestnicy uprawnieni do zlecenia „opinii prywatnej” 5101
8.4.6. Wybór autora „opinii prywatnej” 5102
8.4.7. Podsumowanie 5103
9. Okazanie i rozpoznanie 5105
9.1. Pojęcie, charakter prawny oraz cele i funkcje okazania 5106
9.2. Warunki przeprowadzenia okazania 5110
9.2.1. Przesłanki i zakres okazania 5110
9.2.2. Warunki dotyczące sposobu przeprowadzenia okazania 5113
9.2.2.1. Warunki ustawowe 5113
9.2.2.2. Warunki wynikające z rozporządzenia w sprawie warunków technicznych przeprowadzenia okazania 5114
9.2.2.3. Warunki wynikające z orzecznictwa i piśmiennictwa 5117
9.2.3. Przebieg okazania 5119
9.3. Rodzaje okazania 5121
9.3.1. Okazanie osoby, wizerunku i rzeczy 5121
9.3.2. Tak zwane okazanie bezpośrednie i pośrednie 5125
9.3.3. Okazanie jawne i tajne (z ukrycia) 5128
9.3.4. Tak zwane okazanie operacyjne 5129
9.3.5. Tak zwane okazanie puste 5131
9.4. Okazanie jako czynność niepowtarzalna 5132
9.4.1. Uwarunkowania kryminalistyczne 5132
9.4.2. Procesowe konsekwencje 5133
9.5. Wadliwość okazania 5136
10. Oględziny osoby, miejsca i rzeczy 5140
11. Oględziny zwłok. Sekcja zwłok. Ekshumacja 5155
11.1. Uwagi ogólne 5157
11.2. Pojęcie oględzin zwłok, sekcji zwłok i ekshumacji 5159
11.3. Charakter prawny oględzin zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5167
11.4. Ewolucja przepisów dotyczących oględzin zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5172
11.5. Przesłanka przeprowadzenia oględzin zwłok, sekcji zwłok i ekshumacji 5177
11.6. Zarządzenie oględzin zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5185
11.6.1. Organ zarządzający czynność 5185
11.6.2. Forma zarządzenia czynności 5187
11.6.3. Zaskarżalność decyzji o przeprowadzeniu oględzin zwłok, sekcji zwłok i ekshumacji 5189
11.7. Przebieg oględzin zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5192
11.7.1. Przebieg oględzin zwłok 5192
11.7.2. Przebieg sekcji zwłok 5194
11.7.3. Przebieg ekshumacji 5196
11.8. Uczestnicy oględzin zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5197
11.8.1. Normatywne determinanty udziału uczestników postępowania w oględzinach zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5197
11.8.2. Udział organu procesowego w oględzinach zwłok na miejscu ich znalezienia 5199
11.8.3. Udział organu procesowego w sekcji zwłok 5201
11.8.4. Udział biegłego w oględzinach zwłok na miejscu ich znalezienia i w toku sekcji zwłok 5211
11.8.5. Udział innych osób w oględzinach zwłok, sekcji zwłok oraz ekshumacji 5218
12. Eksperyment procesowy 5222
12.1. Historyczne uregulowania dotyczące eksperymentu procesowego 5225
12.2. Pojęcie eksperymentu, jego charakter, cel i przedmiot 5228
12.3. Przesłanki eksperymentu procesowego 5231
12.4. Eksperyment w systemie prawa dowodowego 5235
12.4.1. Eksperyment procesowy a ekspertyza 5236
12.4.2. Eksperyment procesowy a oględziny 5238
12.4.3. Eksperyment procesowy a wizja lokalna 5239
12.4.4. Eksperyment procesowy a okazanie 5241
12.5. Karnoprocesowe zagadnienia przebiegu eksperymentu procesowego 5243
12.6. Eksperyment procesowy jako dowód prywatny 5247
13. Odczytanie dokumentu 5249
13.1. Procesowe znaczenie czynności odczytania dokumentu 5251
13.2. Odczytywanie protokołów w ramach przesłuchania oskarżonego na rozprawie 5252
13.2.1. Przesłanki dopuszczalności odczytania dokumentu w postaci protokołu wyjaśnień w trybie art. 389 k.p.k. 5253
13.2.2. Rozprawa pod nieobecność oskarżonego w sytuacji, gdy obecność oskarżonego była obowiązkowa – szczególne przesłanki odczytania protokołów wyjaśnień 5258
13.2.3. Zakres przedmiotowy protokołów obejmujących utrwalenie wyjaśnień oskarżonego odczytywanych na rozprawie głównej 5259
13.3. Odczytywanie protokołów w ramach czynności przesłuchania świadka na rozprawie głównej przed sądem pierwszej instancji 5270
13.3.1. Przesłanki odczytywania protokołów w ramach czynności przesłuchania świadka na rozprawie 5270
13.3.1.1. Bezwzględne przeszkody bezpośredniego przesłuchania świadka 5271
13.3.1.2. Względne przeszkody bezpośredniego przesłuchania świadka 5280
13.3.1.3. Realizacja celów szczególnych w procesie jako przesłanka odczytania protokołu 5290
13.3.1.4. Odmienność zeznań jako przesłanka odczytania 5291
13.3.1.5. Szczególny status świadka jako samodzielna przesłanka odczytania protokołu 5292
13.3.2. Przedmiot odczytania w ramach czynności przesłuchania świadka na rozprawie 5294
13.3.2.1. Zakres zeznań świadka podlegających odczytaniu 5295
13.3.2.2. Zakres wyjaśnień podlegających odczytaniu w toku czynności przesłuchania świadka 5298
13.4. Inne przypadki odczytywania dokumentów w postępowaniu karnym 5299
13.4.1. Dokumenty inne niż prywatne 5299
13.4.2. Odczytywanie dokumentów prywatnych 5302
13.5. Odczytywanie dokumentów w postępowaniu ponownym 5303
13.6. Art. 174 k.p.k. – odczytywanie i procesowe znaczenie pism, zapisów i notatek urzędowych 5308
14. Zebranie danych o oskarżonym i wywiad środowiskowy 5315
14.1. Uwagi ogólne 5316
14.2. Zebranie danych o oskarżonym 5318
14.3. Wywiad środowiskowy 5323
14.4. Badania psychologiczne lub lekarskie oskarżonego 5329
ROZDZIAŁ 37. Czynności kontrolujące dowody 5333
1. Uwagi wprowadzające 5335
2. Ewolucja czynności kontrolujących dowody 5336
3. Pojęcie i klasyfikacja czynności kontrolujących dowody 5338
4. Charakter prawny – analiza funkcji procesowych i zadań pozaprocesowych czynności kontrolujących dowody 5342
5. Przesłanki konfrontacji. Warunki dopuszczalności ponowienia tej samej czynności dowodowej i porównania oryginałów dowodów rzeczowych z kopiami 5347
6. Charakterystyka trybu przeprowadzania czynności kontrolujących dowody 5359
6.1. Podmioty inicjujące przeprowadzenie czynności kontrolujących dowody, forma, obligatoryjność lub fakultatywność czynności 5360
6.2. Adresaci oraz przedmiot czynności kontrolujących dowody 5365
6.3. Sposób postępowania i zagadnienia kryminalistyczne związane z czynnościami kontrolującymi dowody oraz ich dokumentowanie 5367
ROZDZIAŁ 38. Wrażliwe czynności dowodowe 5377
1. Pojęcie oraz dogmatyczne uzasadnienie wyróżnienia wrażliwych czynności dowodowych 5378
2. Proporcjonalność i subsydiarność wrażliwych czynności dowodowych w świetle art. 31 ust. 3 Konstytucji RP 5379
3. Proporcjonalność i subsydiarność wrażliwych czynności dowodowych w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka 5383
4. Proporcjonalność i subsydiarność wrażliwych czynności dowodowych w perspektywie prawnoporównawczej 5387
5. Podsumowanie 5392
Skorowidz przedmiotowy 5395
Autorzy 5405
Autorzy
Marcin Adamczyk – doktor nauk prawnych, radca prawny, adiunkt w Katedrze Postępowania Administracyjnego i Sądownictwa Administracyjnego na Wydziale Prawa i Administracji UWM w Olsztynie; ekspert Narodowego Instytutu Samorządu Terytorialnego; współwłaściciel kancelarii prawnej specjalizującej się w obsłudze prawnej jednostek samorządu terytorialnego; autor wielu publikacji z zakresu postępowania administracyjne‐ go i ochrony danych osobowych.
Michał Błoński – doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego i Kryminalistyki na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego; sędzia Sądu Okręgowego w Łodzi; wykładowca Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w Krakowie; autor kilkudziesięciu publikacji z zakresu prawa karnego materialnego, procesowego, prawa wykroczeń i prawa karnego wykonawczego; prowadzi szkolenia dla sędziów, prokuratorów, adwokatów i aplikantów tychże zawodów; jego zainteresowania obejmują m.in. postępowanie dowodowe, postępowanie przed sądem I instancji oraz problematykę wyroku łącznego.
Łukasz Cora – doktor nauk prawnych, adiunkt w Zakładzie Kryminalistyki i Prawa Dowodowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W roku akademickim 2021/2022 odbył jako Visiting Research Fellow staż naukowy w Institute of Advanced Legal Studies w Londynie. Laureat konkursu Narodowego Centrum Nauki Miniatura 5; autor kilkudziesięciu publikacji naukowych, w tym monografii Zatrzymanie osoby w polskim procesie karnym. Analiza dogmatyczno-prawna (Warszawa 2015). W swojej pracy naukowej koncentruje się na problematyce prawa dowodowego, środków przymusu karnoprocesowego, nadużycia prawa w procesie karnym oraz gwarancji praw uczestników procesu karnego.
Marcin Adamczyk – doktor nauk prawnych, radca prawny, adiunkt w Katedrze Postępowania Administracyjnego i Sądownictwa Administracyjnego na Wydziale Prawa i Administracji UWM w Olsztynie; ekspert Narodowego Instytutu Samorządu Terytorialnego; współwłaściciel kancelarii prawnej specjalizującej się w obsłudze prawnej jednostek samorządu terytorialnego; autor wielu publikacji z zakresu postępowania administracyjne‐ go i ochrony danych osobowych.
Michał Błoński – doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego i Kryminalistyki na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego; sędzia Sądu Okręgowego w Łodzi; wykładowca Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w Krakowie; autor kilkudziesięciu publikacji z zakresu prawa karnego materialnego, procesowego, prawa wykroczeń i prawa karnego wykonawczego; prowadzi szkolenia dla sędziów, prokuratorów, adwokatów i aplikantów tychże zawodów; jego zainteresowania obejmują m.in. postępowanie dowodowe, postępowanie przed sądem I instancji oraz problematykę wyroku łącznego.
Łukasz Cora – doktor nauk prawnych, adiunkt w Zakładzie Kryminalistyki i Prawa Dowodowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W roku akademickim 2021/2022 odbył jako Visiting Research Fellow staż naukowy w Institute of Advanced Legal Studies w Londynie. Laureat konkursu Narodowego Centrum Nauki Miniatura 5; autor kilkudziesięciu publikacji naukowych, w tym monografii Zatrzymanie osoby w polskim procesie karnym. Analiza dogmatyczno-prawna (Warszawa 2015). W swojej pracy naukowej koncentruje się na problematyce prawa dowodowego, środków przymusu karnoprocesowego, nadużycia prawa w procesie karnym oraz gwarancji praw uczestników procesu karnego.
Dominika Czerniak – doktorka nauk społecznych, dyscyplina prawo; adiunktka w Katedrze Postępowania Karnego na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego; wykonawczyni grantów krajowych (NCN) i międzynarodowych (KE: Justice Programme); jej zainteresowania badawcze obejmują zagadnienia związane z prawem i postępowaniem dowodowym, ochroną praw człowieka w postępowaniu karnym oraz europejskim prawem i postępowaniem karnym; autorka wielu publikacji z zakresu postępowania karnego, europejskiego prawa karnego i ochrony praw człowieka w procesie karnym.
Dorota Czerwińska – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki prawne, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego; adwokat w Izbie Adwokackiej we Wrocławiu; wykonawca w krajowych i międzynarodowych projektach badawczych, w tym kierownik projektu pt. „Optymalny model porozumień procesowych. Między sprawnością a sprawiedliwością”. Autorka wielu publikacji z zakresu prawa karnego procesowego, zwłaszcza dotyczących porozumień procesowych, m.in. w wydawnictwach i czasopismach zagranicznych.
Anna Drozd – doktor nauk prawnych, adwokat, mediator; autorka publikacji z zakresu postępowania karnego, wykładowca w projektach szkoleniowych z prawa karnego dla praktyków prawa. W pracy naukowej zajmuje się przede wszystkim procesowymi aspektami aktywności pokrzywdzonego w procesie karnym oraz instytucją tymczasowego aresztowania z perspektywy prawa karnego wykonawczego oraz procesowego.
Dagmara Gruszecka – doktor nauk prawnych, adwokat, adiunkt w Katedrze Prawa Karnego Materialnego Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego; autorka publikacji dotyczących problematyki przypisania odpowiedzialności karnej, dogmatycznej struktury przestępstwa, rozszerzania kryminalizacji i konstrukcji narażenia na niebezpieczeństwo dobra prawnego, jak również zagadnień procesu karnego, prawa dowodowego i środków zaskarżenia.
Barbara Janusz-Pohl – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracownik Zakładu Postępowania Karnego. Specjalizuje się w zagadnieniach dotyczących teorii procesu, m.in. czynności procesowych, przesłanek procesu, efektywności postępowania karnego, modelów postępowań dyscyplinarnych. Jest autorką około 100 prac z zakresu prawa i procesu karnego.
Ryszard Jaworski – doktor habilitowany nauk prawnych, do 2017 r. profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, aktualnie profesor Wyższej Szkoły Prawa we Wrocławiu. Tematyka badawcza, którą się zajmuje, obejmuje kryminalistykę i jej styk z procesem karnym (w szczególności prawidłowe postępowanie z osobowymi źródłami dowodowymi i poprawność oględzin), a ponadto teorię dowodów i bezpieczeństwo wewnętrzne. Od 1977 r. ekspert w dziedzinie badań poligraficznych (napisał 6 monografii na temat ich stosowania i wykorzystania). Autor ponad 110 publikacji, także w periodykach: amerykańskich, niemieckich, szwajcarskich i hiszpańskich. Kierownik dwóch grantów Komitetu Badań Naukowych oraz wykonawca w projekcie badawczo-rozwojowym. Laureat pierwszej nagrody Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego za najlepszą pracę habilitacyjna w 2001 roku.
Piotr Karlik–doktor nauk prawnych, adwokat, adiunkt w Zakładzie Postępowania Karnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, mediator w sprawach karnych przy Prezesie Sądu Okręgowego w Poznaniu, wykładowca na aplikacji adwokackiej, członek sądu dyscyplinarnego Wielkopolskiej Izby Adwokackiej, autor kilkudziesięciu publikacji z zakresu prawa karnego.
Jerzy Kasprzak – profesor doktor habilitowany nauk prawnych; dziekan oraz kierownik Katedry Prawa Karnego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Prowadzi badania nad identyfikacją człowieka na podstawie śladów czerwieni wargowej oraz śladów małżowiny usznej. Zajmuje się rekonstrukcją przebiegu zdarzenia na podstawie śladów użycia broni palnej, metodyką pracy biegłego oraz prawem karnym islamu. Członek Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego (ekspert Biura Ekspertyz, członek Rady Naukowej); laureat m.in. nagrody im. Prof. J. Sehna oraz nagrody im. Prof. T. Hanauska; odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Monika Klejnowska – doktor habilitowany nauk prawnych; absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej – Filia w Rzeszowie. Ukończyła aplikację sędziowską. Specjalizuje się w postępowaniu karnym, w szczególności w kwestiach dotyczących statusu procesowego oskarżonego, gwarancji procesowych, prawa dowodowego oraz środków zaskarżenia. W opracowaniach naukowych nawiązuje też do innych postępowań represyjnych. Autorka ponad 120 publikacji naukowych, w tym monografii, artykułów i glos, współautorka komentarza do ustawy o Trybunale Stanu. Członek rady programowej oraz redaktor naukowy tomu XVIII Systemu Prawa Karnego Procesowego.
Radosław Koper – profesor doktor habilitowany nauk społecznych w dyscyplinie nauki prawne; pracownik Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego; specjalizuje się w prawie karnym procesowym, ochronie praw człowieka w procesie karnym i prawie prasowym; autor ponad 100 publikacji naukowych i dydaktycznych, w tym m.in. monografii: Jawność rozprawy głównej a ochrona prawa do prywatności w procesie karnym (2010) oraz Badanie świadka w aspekcie jego ochrony w procesie karnym (2015).
Artur Kowalczyk – doktorant w Katedrze Postępowania Karnego na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego, aplikant sędziowski w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół problematyki wadliwych dowodów w procesie karnym oraz zagadnień prawnoporównawczych.
Karolina Kremens − doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego Uniwersytetu Wrocławskiego; adwokat; asesor prokuratury (2009−2012); absolwentka studiów LL.M. (Master of Laws) na Uniwersytecie w Ottawie; stypendystka Fullbrighta w University of Connecticut School of Law (2016–2017); laureatka stypendium Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców (2017–2019); uczestniczka krajowych (NCN) oraz międzynarodowych (COST, DG Justice) projektów badawczych; biegła z zakresu prawa amerykańskiego; jej zainteresowania naukowe obejmują zagadnienia związane z porównawczym procesem karnym, zwłaszcza w krajach anglosaskich, międzynarodowym prawem karnym, prawem dowodowym oraz strukturą i funkcjonowaniem prokuratury.
Michał Kurowski – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor w Katedrze Postępowania Karnego i Kryminalistyki na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego; prokurator Prokuratury Regionalnej w Łodzi delegowany do Prokuratury Krajowej; autor około 50 artykułów problemowych i glos, współautor wielu publikacji z zakresu postępowania karnego, m.in.: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. D. Świecki; Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian 2016; Rodzaje i funkcje środków zapobiegawczych oraz Zabezpieczenie majątkowe jako kodeksowy środek przymusu [w:] System prawa karnego procesowego. Tom IX. Środki przymusu, red. T. Grzegorczyk, D. Świecki.
Martyna Kusak – doktor nauk prawnych, adiunkt w Zakładzie Postępowania Karnego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, prodziekan ds. badań i internacjonalizacji Wydziału Prawa i Administracji UAM, post-doc w Institute for International Research on Criminal Policy (Uniwersytet w Gandawie, Belgia), ekspert Rady Europy; specjalizuje się w europejskiej i międzynarodowej współpracy w sprawach karnych, ochronie prywatności i danych osobowych oraz prawnych aspektach big data, algorytmów i sztucznej inteligencji; autorka kilkudziesięciu prac z zakresu prawa karnego.
Arkadiusz Lach – profesor nauk społecznych w dyscyplinie nauk prawnych; kierownik Katedry Postępowania Karnego i Kryminalistyki, Centrum Badań nad Cyberprzestępczością oraz Studiów Podyplomowych w zakresie Prawa Ochrony Danych Osobowych na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu; członek Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego; wykładowca Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury; specjalizuje się w prawie karnym procesowym, prawnych aspektach zwalczania cyberprzestępczości, europejskim prawie karnym, ochronie praw człowieka w procesie karnym oraz ochronie danych osobowych; autor ponad 150 publikacji naukowych.
Krzysztof Nowicki − doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego Uniwersytetu Wrocławskiego; sędzia Sądu Okręgowego we Wrocławiu; jego zainteresowania naukowe obejmują zagadnienia prawa karnego procesowego oraz wykonawczego, w szczególności dotyczące środków zaskarżenia w postępowaniu karnym i wykonawczym, środków przymusu, ochrony praw człowieka w procesie karnym i kosztów procesu.
Hanna Paluszkiewicz − profesor doktor habilitowana nauk prawnych, kierownik Zespołu Badawczego Prawa Karnego Procesowego na Uniwersytecie Szczecińskim, w latach 2014–2022 kierownik Katedry Prawa Karnego i Postępowania Karnego Uniwersytetu Zielonogórskiego; wcześniej od 1989 r. pracownik naukowy Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; przewodnicząca Komisji Dyscyplinarnej ds. nauczycieli akademickich przy Radzie Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego; radca prawny; autorka blisko 200 opracowań naukowych oraz dydaktycznych z zakresu prawa karnego procesowego.
Maciej Rogalski – profesor doktor habilitowany nauk prawnych, wykładowca Uczelni Łazarskiego; radca prawny; autor ponad 200 opracowań głównie z zakresu prawa karnego, procesu karnego oraz regulacji sektorowej.
Andrzej Sakowicz – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor Uniwersytetu w Białymstoku w Katedrze Postępowania Karnego; członek Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego. Zajmuje się problematyką prawa karnego materialnego i prawa karnego procesowego, a zwłaszcza ochroną praw i wolności człowieka oraz współpracą w sprawach karnych na obszarze Unii Europejskiej; autor i współautor ponad 150 prac naukowych i popularnonaukowych; wielokrotny stypendysta Towarzystwa im. Maxa Plancka, Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Deutscher Akademischer Austauschdienst (DAAD) oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Jerzy Skorupka – profesor doktor habilitowany nauk prawnych; sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu; zajmuje się prawem karnym procesowym, prawem karnym gospodarczym oraz filozofią i historią prawa; autor ponad 300 prac naukowych, w tym podręczników akademickich, monografii, komentarzy, artykułów i glos publikowanych w Polsce i za granicą.
Tadeusz Widła – profesor doktor habilitowany nauk prawnych, kryminalistyk, kierownik Katedry Kryminalistyki Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Specjalizuje się w badaniach pismoznawczych. Ekspert z zakresu badań pisma, wieloletni biegły sądowy z zakresu ekspertyzy dokumentów. Autor monografii poświęconych psychofizjologii pisma oraz przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłego, a także popularnych podręczników akademickich do logiki oraz ponad 200 artykułów naukowych.
Paweł Wiliński [ORCID: 0000-0002-3798-7879] – profesor doktor habilitowany nauk prawnych; kierownik Zakładu Postępowania Karnego Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu; sędzia Sądu Najwyższego orzekający w Izbie Karnej, członek Prezydium Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Wiceprzewodniczący Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, zaś w latach 2009–2015 członek Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego oraz w latach 2016–2023 Społecznej Komisji Kodyfikacyjnej. Sędzia ad hoc Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (2010–2012, 2015–2016). W latach 2001–2017 pracownik Trybunału Konstytucyjnego, wicedyrektor Zespołu Wstępnej Kontroli Skarg Konstytucyjnych i Wniosków. Przewodniczący Rady Fundacji Sunflowers, członek Stowarzyszenia Ochrony Praworządności (dawniej im. Hołdy), oraz Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego. Autor i redaktor ponad 200 publikacji z zakresu postępowania karnego, prawa karnego międzynarodowego i europejskiego.
Krzysztof Woźniewski – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor Uniwersytetu Gdańskiego, Kierownik Katedry Prawa Karnego Procesowego i Kryminalistyki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Specjalizuje się w prawie karnym procesowym, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki prawa dowodowego i teorii czynności procesowych. Autor ponad 70 publikacji naukowych, w tym dwóch monografii.
Marcin Żak – doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego; radca prawny w Krakowie.
Małgorzata Żbikowska – doktor nauk prawnych, adiunkt w Katedrze Postępowania Karnego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Szczecińskiego; autorka kilkudziesięciu opracowań naukowych z zakresu prawa karnego procesowego. Do jej głównych zainteresowań badawczych należy problematyka: prawa dowodowego, pozycji pokrzywdzonego w procesie karnym oraz znaczenia zasad procesu karnego.
Kazimierz Zgryzek – profesor doktor habilitowany nauk prawnych; adwokat; były dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego; wiceprzewodniczący Komisji Bioetycznej przy Śląskiej Izbie Lekarskiej. Współautor komentarza do k.p.k., autor ponad 100 artykułów, glos i recenzji, a także opinii sporządzanych na zlecenie Sejmu RP, ekspert Komisji Sejmowych. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół instytucji środków zabezpieczających oraz prawa do obrony oskarżonego, a także zasady kontradyktoryjności w procesie karnym.
Piotr Hofmański – profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego, wieloletni sędzia Sądu Najwyższego, obecnie sędzia i Prezes Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze. Autor kilkuset prac z zakresu prawa i procesu karnego oraz problematyki ochrony praw człowieka.
Dobrosława Szumiło-Kulczycka – doktor habilitowany nauk prawnych, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; kierownik Centrum Alternatywnego Rozwiązywania Sporów działającego przy Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego; rzecznik Dyscyplinarny do spraw Nauczycieli Akademickich Uniwersytetu Jagiellońskiego, zastępca Przewodniczącego Zarządu Komisji Nauk Prawnych Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie; członek Zarządu Sekcji Polskiej AIDP (Association Internationale de Droit Pénal), członek Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie, członek komitetu redakcyjnego czasopisma „Palestra”; kierownik studiów podyplomowych z zakresu Alternatywnych Metod Rozwiązywania Sporów; wykładowca Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie oraz Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury; czynny zawodowo adwokat; uczestniczka wielu krajowych i międzynarodowych programów badawczych; stypendystka Fundacji A. Humboldta.
Opinie
Wybierasz książkę w tradycyjnej wersji papierowej oraz e-booka w popularnych formatach*.
Twój e-book będzie dostępny również w bezpłatnej aplikacji Smarteca
Wybierasz książkę w tradycyjnej wersji papierowej
Wybierasz e-book w popularnych formatach*:
- - PDF - format dedykowany do czytania na urządzeniach z dużym ekranem np. na - komputerach PC, laptopach czy tabletach.
- - e-PUB - Format przyjazny do czytania na czytnikach i innych - urządzeniach mobilnych.
- - Mobi – E-booki w tym formacie możesz czytać m.in. na czytniku - Kindle.
Twój e-book będzie dostępny również w bezpłatnej aplikacji Smarteca
*Informacje o dostępnym formacie znajdziesz na karcie produktu przy wyborze wersji e-book.
E-booki zakupione w księgarni profinfo.pl oznaczone są w sposób trwały znakiem wodnym (watermarkiem).