Megan Nolan – po głośnym i nagradzanym debiucie „Akty desperacji” – ma status jednej z najważniejszych pisarek pokolenia milenialsów w Irlandii, gdzie zestawiana jest z Sally Rooney. Jej druga powieść „Zwykłe ludzkie ułomności” przerosła oczekiwania krytyki i dobitnie udowodniła, że młoda autorka (rocznik 1990) jest pisarką ze wszech miar dojrzałą, która porzuciła ramy millenial novel. Tym razem Nolan bohaterem swojej powieści czyni rodzinę Greenów, a jej akcję lokuje w Londynie lat 90. Greenowie w obawie przed stygmatyzacją, a nawet karą więzienia dla swojej nastoletniej córki, która zaszła w ciążę, emigrują z Irlandii do stolicy Zjednoczonego Królestwa. Wkrótce na urodzoną z niechcianej ciąży dziewczynkę, którą wychowuje głównie babcia, padnie oskarżenie o zabicie dziecka. Nolan skupia się na społecznych uwarunkowaniach końca epoki thatcheryzmu, będącej historycznym tłem nędzy, w której żyją bohaterowie, uciekający w alkohol. Ta poruszająca, pełna empatii proza podejmuje tematy bliskie Nolan – mówi o miłości, pożądaniu, uzależnieniu, heroicznych, choć przecież cichych próbach, jakie wszyscy podejmujemy, by odnaleźć się w rzeczywistości. Na pozór wpisane w poetykę thrillera „Zwykłe ludzkie ułomności” przyglądają się przede wszystkim niemym tragediom zwyczajnych ludzi.„W tej niezwykle empatycznej książce Nolan nie tylko zdaje relację z codziennych dramatów, także potrafi się w te dramaty wczuć. Dokonanie tego jest najwyższym aktem współczucia. Dokonanie tego z taką gracją to autentyczne literackie osiągniecie”. The Guardian„Megan Nolan ma ogromny talent literacki”. Karl Ove Knausgard