„Obserwowałem pianistów przez trzy tygodnie, pełen podziwu i współczucia dokumentując to, przez co przechodzą w decydującym punkcie swojej kariery. Niektórzy do ostatniego momentu nie opuszczali garderoby i wybiegali z niej wprost na schody prowadzące na scenę. Inni, mimo że wyszli z pokoju na korytarz, zamykali oczy, jakby chcieli być niewidzialni. Kolejni mieli swoje amulety – spinki do mankietów czy wisiorki, których dotykali do ostatniej chwili przed występem, pocierając palcami, z nadzieją, że szczęśliwy talizman odda swoją moc. Kiedy stali już w załomie za otwartymi drzwiami, w mroku tuż przy schodach prowadzących na scenę, myślałem o ich drodze do tego miejsca – latach ćwiczeń, wyrzeczeń, decyzji o udziale w Konkursie, przejściu przez eliminacje – i że teraz jest ta chwila próby, moment wdechu w ciszy przed pojawieniem się muzyki. […] Byłem nadgorliwy w swoim zadaniu, rejestrowałem więcej, niż sam oczekiwałbym tego od siebie. Chciałem utrwalić wszystkich, którzy tworzą ten Konkurs, a często pozostają w cieniu. Moje ujęcia na bieżąco wysyłane były do mediów lub uzupełniały okołokonkursowe realizacje Instytutu. Zgrywałem je nocami, a od rana rejestrowałem kolejne. Kiedy Konkurs się zakończył, mogłem spokojnie wrócić do stworzonego materiału. Podczas selekcji ujęć dostrzegłem potencjał zatrzymanych kadrów, możliwość wyeksponowania punktu kulminacyjnego sytuacji czy gestu. Wtedy przyszedł mi do głowy pomysł stworzenia książki fotograficznej, w której mógłbym wtajemniczyć słuchaczy w obrazy i emocje rozgrywające się poza sceną”. Filip Dowjat