Pojęcie sztuki babienia niewątpliwie należy do zagadnień o wyjątkowo szerokim zakresie. Sztuka babienia bowiem to umiejętność odbierania porodów, opieki nad matką i jej nowo narodzonym dzieckiem, sztuka wymagająca dużych umiejętności i medycznej wiedzy. Niniejsza książka jest opowieścią o poziomie tej sztuki w Polsce II połowy XVIII w., etapach jej rozwoju i zajmujących się nią osobach. Jednocześnie stanowi analizę wydawanych w tym okresie poradników medycznych – analizę, która z jednej strony zwraca uwagę na zjawisko kształtowania się kultury medycznej w czasach rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego, z drugiej, pozwala przyjrzeć się roli, jaką w tym procesie odegrała kobieta. To ona – jako położnica – pacjentka, matka, położna – baba, akuszerka, mamka – staje się tu kluczową postacią. W książce znajduje się nie tylko charakterystyka każdej z jej ról, ale rozważania na temat osiemnastowiecznego piśmiennictwa medycznego – układu zawartych w poszczególnych dziełach treści i widocznych w owym czasie tendencji wydawniczych. Podjęta próba rekonstrukcji poziomu opieki okołoporodowej w Polsce II połowy XVIII w. jest więc rozprawą z pogranicza literaturoznawstwa, kulturoznawstwa i historii medycyny. Połączenie tych elementów daje szansę uchwycenia różnorodności problemów i opisania zjawisk, które mimo iż naturalnie od zawsze obecne i determinujące ludzką egzystencję, mogą po prostu fascynować.