Niezwykła i pełna nagłych zwrotów akcji opowieść o fenickich żeglarzach wyruszających z misją do krainy Tarszisz położonej na dalekim zachodzie śródziemnomorskiego świata. Jest to świat zaskakujący, albowiem akcja powieści rozgrywa się na tysiąc lat przed Chrystusem. Nie ma w nim jeszcze Greków, których uważamy za twórców cywilizacji. Oni się dopiero nieśmiało wyłaniają z mroku dziejów i bardzo wolno uczą się od Fenicjan. Przede wszystkim uczą się pisma i tego, w jaki sposób prowadzić i budować okręty zdolne do dalekich rejsów. Autor próbował w tej powieści zmierzyć się z różnymi koncepcjami, które za jego życia – koniec XIX wieku – dominowały w nauce europejskiej i wpływały na rozumienie przeszłości. Wśród barbarzyńskich ludów, z którymi spotyka się załoga kapitana Magona, zdecydowanie najlepiej rokują Celtowie, praprzodkowie Francuzów, według autora. Zachodnia Europa zaś jest krainą ciemną, barbarzyńską, ale świetnie nadającą się do eksploatacji na skalę przemysłową. Z taką bowiem misją wyrusza na zachód kapitan Magon. Ma odnaleźć złoża srebra, które pozwolą fenickim miastom i leżącej na ich zapleczu monarchii króla Dawida, przeciwstawić się rosnącej potędze Egiptu i Asyrii.