„Agenda szczęścia” to pogląd, zgodnie z którym szczęście jest najwyższym dobrem, można je zmierzyć, a polityka publiczna powinna promować szczęśliwe życie. Przeciw szczęściu to wnikliwa i mocna krytyka tego programu, ujawniająca wady takiej koncepcji szczęścia i opowiadająca się za skupieniem się na równości i sprawiedliwości. Napisana przez interdyscyplinarny zespół autorów, ta książka dostarcza zarówno teoretycznej, jak i empirycznej analizy ograniczeń agendy szczęścia. Autorzy podkreślają, że ruch ten opiera się na zachodniocentrycznej podstawie filozoficznej i próbie demograficznej. Pokazują, że szczęście definiowane jako subiektywna satysfakcja lub doświadczanie pozytywnych emocji ma niewiele wspólnego z bogatszymi i bardziej zniuansowanymi koncepcjami dobrego życia, które można znaleźć w wielu tradycjach świata. Kultury i subkultury różnią się pod względem tego, jak dużą wartość przypisują satysfakcji z życia lub poczuciu szczęścia. Co więcej, idee promowane przez agendę szczęścia mogą konkurować z prawami, sprawiedliwością, zrównoważonym rozwojem i równością — a nawet ukrywać niesprawiedliwość rasową i płciową. Autorzy Przeciw szczęściu twierdzą, że lepszą propozycją jest integracja międzykulturowej myśli filozoficznej, etycznej i politycznej z krytyczną nauką społeczną. Ostatecznie szczęście powinno być celem drugorzędnym — wartym dążenia tylko wtedy, gdy jest uzależnione od wymogów sprawiedliwości. "Oferujemy naszą wiedzę dotyczącą tego, jak należałoby – i jak nie należy – myśleć o naturze szczęścia, jak można je mierzyć, jak się go mierzyć nie powinno, a wreszcie wiedzę dotyczącą tego, jak i kiedy można takie informacje wykorzystać do celów polityki społecznej." Z tekstu