Potencjalności transformacji. Krótkie trwanie performansów kulturowych lat 90. Krótkie trwanie performansów kulturowych lat 90
Potencjalności transformacji. Krótkie trwanie performansów kulturowych lat 90. Krótkie trwanie performansów kulturowych lat 90
Opis publikacji
Łucja Iwanczewska – adiunktka w Katedrze Performatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktorka nauk humanistycznych. Absolwentka teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i podyplomowych studiów z zakresu Gender w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Autorka książek: Muszę się odrodzić. Inne spotkania z dramatami Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Samoprezentacje. Sade i Witkacy. Zajmuje się zagadnieniami performatywności zjawisk kultury współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem sztuk performatywnych. Publikowała w:„Dialogu”, „Didaskaliach”, „Performerze”, „Polish Theatre Journal”, „Nowej Dekadzie Krakowskiej”, „Kontekstach”, „Tekstach Drugich”, „Porównaniach” oraz w wielu pracach zbiorowych polskich i zagranicznych. Przeczytałam książkę p. Łucji Iwanczewskiej z dużym zainteresowaniem i z wielką przyjemnością. Podoba mi się swada, z jaką autorka wprowadza czytelnika w kontekst działań artystycznych i para-artystycznych lat 90., delikatny humor często graniczący z...
Łucja Iwanczewska – adiunktka w Katedrze Performatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktorka nauk humanistycznych. Absolwentka teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i podyplomowych studiów z zakresu Gender w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Autorka książek: Muszę się odrodzić. Inne spotkania z dramatami Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Samoprezentacje. Sade i Witkacy. Zajmuje się zagadnieniami performatywności zjawisk kultury współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem sztuk performatywnych. Publikowała w:„Dialogu”, „Didaskaliach”, „Performerze”, „Polish Theatre Journal”, „Nowej Dekadzie Krakowskiej”, „Kontekstach”, „Tekstach Drugich”, „Porównaniach” oraz w wielu pracach zbiorowych polskich i zagranicznych. Przeczytałam książkę p. Łucji Iwanczewskiej z dużym zainteresowaniem i z wielką przyjemnością. Podoba mi się swada, z jaką autorka wprowadza czytelnika w kontekst działań artystycznych i para-artystycznych lat 90., delikatny humor często graniczący z ironią, a także głębsza analiza kontekstu społeczno-politycznego owej epoki. Szczególnie zainteresowało mnie rozszerzenie pojęcia performansu na szersze wydarzenia kulturowe. Ramy teoretyczne pracy wyznaczone przez koncepcję humanistyki afirmatywnej zaproponowaną przez Ewę Domańską oraz humanistyki zaangażowanej i badań opartych na sztuce w ujęciu Ryszarda Nycza wyznaczają ciekawy horyzont myślenia o kulturze w sposób nie tylko krytyczny, ale jednocześnie transformacyjny. (Zarówno opisywane wydarzenia, jak i książka sama w sobie są jak radosny wybuch deleuzjańskiej energii!) fragment recenzji prof. Joanny Żylińskiej