Zmiany geopolityczne w Europie i na świecie po 1989 r., upadek bloku państw socjalistycznych, pogłębiający się i rozszerzający proces integracji – którego wyrazem jest Unia Europejska – spowodowały, że polityka europejska stała się w państwach członkowskich UE niemal strategiczną polityką kierunkową w sferze zagranicznej. Doskonale można to zobaczyć na przykładzie zjednoczonych Niemiec. Geopolityczna pozycja Niemiec w Europie po drugiej wojnie światowej była typową zmienną zależną. Początkowo ewoluowała od fazy okupacji oraz marginalizacji na arenie międzynarodowej, w połączeniu ze swoistym upokorzeniem, poprzez fazę rozpoznania zdolności do współpracy i pozyskiwania nowo powstałej Republiki Federalnej Niemiec do konkretnych inicjatyw europejskich, aż po pełnoprawne i równoprawne członkostwo w integracyjnych strukturach europejskich. W ten sposób w polityce zagranicznej (Aussenpolitik) „starej” RFN, tej przed zjednoczeniem, musiał się narodzić bardzo silny kierunek partykularny, zwrócony ku procesom zachodzącym na kontynencie europejskim, w tym przede wszystkim związanym z instytucjonalizacją współpracy międzynarodowej w Europie oraz jej tendencjami integracyjnymi, który zaczął być określany jako polityka europejska (Europapolitik). Głównym celem pracy jest ukazanie polityki europejskiej na przykładzie Republiki Federalnej Niemiec. Przeprowadzona zostanie diagnoza tzw. infrastruktury koncepcyjnej i doktrynalnej niemieckiej Europapolitik, czyli jej funkcji, celów, głównych tendencji i kierunków ewolucji ujawnionych w praktyce integracyjnej, czynników ją determinujących oraz określających miejsce tej polityki w polityce zagranicznej zjednoczonych Niemiec. Dodatkowo ustalone zostanie, czy niemiecka Europapolitik zmieniła się z chwilą zjednoczenia Niemieckiej Republiki Demokratycznej i RFN. Jeżeli tak, to w jakim stopniu i w jakim kierunku poszły ewentualne zmiany. Ze wstępu