Książka w sposób przystępny, napisany żywym językiem sposób, w oparciu o gruntowne badania naukowe (w tym archiwalne) przedstawia ewolucję stosunku cesarza Niemiec i króla Prus Wilhelma II (1859-1941) tak do liczącej 10% populacji Prus polskiej grupy narodowej, jak i do międzynarodowych aspektów kwestii polskiej, w tym rewolucji lat 1905-07 w Królestwie Polskim czy autonomii w Galicji. Jeśli na początku swego panowania kajzer wykonał kilka propolskich gestów, to po 1894 r. przeszedł na pozycje wrogie Polakom, powracając do germanizacyjnego kurs rozpoczętego jeszcze przez kanclerza Ottona von Bismarcka. Ten konflikt podsycały jego często nieprzemyślane i prowokacyjne mowy, wywołujące wśród Polaków oburzenie. Nie nazywając tego po imieniu metodami legalnymi, na łamach prasy czy trybuny parlamentarnej walczyli oni o respektowanie przez państwo niemieckie osobę monarchy swe prawa człowieka, czyli prawo do własnej, odrębnej tożsamości narodowej, tradycji języka. Książka ukazuje tak uniwersalne mechanizmy władzy, jaki i kształtowanie się w polskiej kultury politycznej na początku XX wieku.