Trzech Edwardów – trzecia z prac Thomasa B. Costaina poświęconych dziejom Brytanii pod rządami Plantagenetów – obejmuje lata 1272-1377, kiedy to w Anglii panowali kolejno trzej monarchowie o imieniu Edward. Pierwszy z nich wyprowadził kraj z mroków średniowiecza. Rządy drugiego miały tragiczny przebieg, ale dał on królestwu trzeciego Edwarda, którego panowanie przyniosło Anglii chwałę – nawet jeśli było pełne przemocy. Pierwszy z Edwardów z dynastii Plantagenetów zapewnił Anglii współudział parlamentu w rządach, uporządkowany system prawny i zwycięstwa nad dumnymi Szkotami. Panowanie światłego i powszechnie lubianego Edwarda I było niczym pełna życia wiosna po długiej, mrocznej zimie. Jednak chwała zdobyta za jego czasów przepadła, kiedy na tron wstąpił Edward II. Ten władca, cechujący się wrodzoną fatalną ułomnością charakteru, niemal zniszczył wielkie królestwo, które odziedziczył, a w katastrofalnych dziejach jego panowania mieszają się ze sobą chaos, farsa i tragedia. Najważniejszy jego wkład w dobro kraju to spłodzenie syna, który został Edwardem III. W osobie tego monarchy Anglia ponownie zyskała energicznego władcę; zdołał on zmyć haniebne wspomnienie rządów ojca, rozwinął zyskowny handel z Flandrią i prowadził przebiegłą grę dyplomatyczną z Francją, która znalazła swą kulminację w wojnie stuletniej.