Kreowanie negatywnego wizerunku papieża Piusa XII stanowiło ważny element propagandy antykościelnej w Polsce po II wojnie światowej. Biskupa Rzymu przedstawiano jako sympatyka faszyzmu i nazizmu, germanofila, antypolskiego rewizjonistę, sojusznika „anglo-amerykańskiego imperializmu”, orędownika kapitalizmu, nepotystę, wroga robotników i chłopów, a także reakcjonistę w dziedzinie nauki, wiary i moralności. Ataki pod adresem Piusa XII i Watykanu wybrzmiewały m.in. podczas przemówień działaczy komunistycznych, publicznych zebrań i masówek w zakładach pracy oraz na kartach książek i czasopism. W celu podważenia autorytetu następcy św. Piotra sięgano nawet po takie formy, jak wiersze, fraszki, dowcipy i karykatury. Niniejsza praca stanowi studium propagandy antypapieskiej w Polsce w latach 1945–1958, widzianej przez pryzmat prasy, książek i broszur. Analizuje zarówno narzędzia, formy i dynamikę działań propagandowych, jak i szczegółowe zarzuty formułowane pod adresem Piusa XII.