Celem monografii jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o poprawność implementacji dyrektywy 2015/2302 w zakresie przepisów regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą organizatora usług turystycznych do polskiego porządku prawnego, i w tym kontekście – ustalenie właściwej treści norm prawnych regulujących tę problematykę, a wynikających z przepisów ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Podstawową tezą badawczą jest supozycja (oparta na dotychczas przeprowadzonych badaniach), że regulacja zawarta w ustawie o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych nie odpowiada w pełni założeniom wynikającym z dyrektywy 2015/2302. Występująca w literaturze przedmiotu krytyka tej regulacji, w niektórych przynajmniej aspektach, jest jednak zbyt daleko idąca i nie uwzględnia wszelkich możliwych powiązań międzysystemowych (pomiędzy prawem międzynarodowym, unijnym i krajowym). Przy opracowywaniu monografii posłużono się metodą formalno-dogmatyczną, opierając się na analizie logiczno-językowej i prawnoporównawczej. Metoda komparatystyczna dotyczy nie tylko porównania przepisów dyrektywy z odpowiadającymi im postanowieniami ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, lecz także – w ograniczonym zakresie – z rozwiązaniami przyjętymi w innych systemach prawa. Ze wstępu