Pomiędzy bitwą pod Fornovo a pokojem zawartym w Cateau-Cambresis rozciąga się jeden z najsmutniejszych okresów w dziejach Italii, w którym była ona grabiona, rozdzierana, skonfliktowana politycznie i militarnie, rozbita wewnętrznie. (...)Jak pisał Charles Oman, między rokiem 1494 a 1559 Italia stała się tym, czym były wcześniej (a później stały się po raz drugi) Niderlandy: areną Europy, regionem, w którym rozgrywały się największe kontynentalne rywalizacje w wydających się nie mieć końca wojnach, których żadna ze stron nie była w stanie wygrać, ale których też żadna z nich nie mogła pozwolić sobie przegrać. (...)Główną problematykę niniejszej książki stanowią interwencje obce na terenie Półwyspu Apenińskiego: inwazje francuskie i hiszpańskie, uderzenia prowadzone przez Habsburgów, lancknechtów i najemników szwajcarskich. Najważniejszą jednak kwestią jest przedstawienie rywalizacji francusko-hiszpańskiej, której stawką była dominacja jednego z tych mocarstw na kontynencie europejskim.