Książka autorstwa Stanisława Filipowicza i Macieja Kassnera to rozpisany na dwa dobrze uzupełniające się głosy manifest na rzecz politologii interpretacyjnej. Pierwsza część książki, napisana przez Stanisława Filipowicza, dostarcza szerszego tła filozoficznego i historyczno-ideowego dla argumentów wymierzonych przede wszystkim w zwodniczą i obecnie już zdyskredytowaną skrajnie pozytywistyczną koncepcję naukowości, która zdaje się jeszcze mocno trzymać w obrębie politologii w stanie błogiej nieświadomości, jeśli już nie kopernikańskiego przewrotu w filozofii, to przynajmniej współczesnego zwrotu językowego. W drugiej części Maciej Kassner przedstawia szereg argumentów na rzecz politologii jako jednej z nauk o kulturze, czy też w bardziej skromnym ujęciu, nauki potrafiącej w szerszym niż dotychczas zakresie skorzystać z narzędzi dostępnych poznaniu kultury, szczególnie zaś w badaniach nad sprzecznościami instytucjonalnymi oraz konfliktami interpretacyjnymi dotyczącymi polityki. Z recenzji dr. hab. Arkadiusza GórnisiewiczaFilipowicz i Kassner jawnie opowiadają się po stronie paradygmatu interpretacjonistycznego nauk społeczno-politycznych (przede wszystkim nauki o polityce), trafnie „punktując” niedociągnięcia, złudzenia i naiwności zwolenników podejścia pozytywistycznego (…) Swoją argumentacją na rzecz interpretacyjnego modelu myślenia o polityce zawartą w omawianej pracy jej autorzy wykładają w sposób uporządkowany, klarowny i nade wszystko przekonujący. Sprzyja temu już sama struktura książki, która składa się z dwóch głównych, obszernych rozdziałów. Pierwszy, autorstwa Stanisława Filipowicza, nosi tytuł Interpretacja i podstawy poznania (w dziedzinie myślenia o polityce), z kolei drugi, którego autorem jest Maciej Kassner, został zatytułowany Polityka jako dziedzina kultury. Zaproponowany porządek wypowiedzi jest logiczny. Rozdział pierwszy stanowi doskonałe metateoretyczne i metodologiczne przygotowanie do bardziej szczegółowych – chociaż również przedstawionych z rozmachem oraz dbałością o teoretyczno- intelektualne konteksty wypowiedzi, a także wzbogaconych licznymi ciekawymi i pożytecznymi dygresjami – wątków tematycznych, które zostały omówione w rozdziale drugim. Z recenzji dr. hab. Waldemara Buliry