Roman Franciszek Rybarski ur. w 1887 r. w Zatorze w powiecie wadowickim. Działacz tajnej niepodległościowej organizacji młodzieżowej "Zet", a następnie Ligi Narodowej. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W początkach państwowości polskiej współpracownik Władysława Grabskiego. Brał udział m.in. w przygotowaniach do uruchomienia Banku Polskiego. Od 1924 r. kierownik
Katedry Skarbowości na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, w 1937 r. został wybrany Dziekanem tego Wydziału. Działacz polityczny, poseł na Sejm II oraz III kadencji z listy Stronnictwa Narodowego. Zwolennik systemu parlamentarnego i przestrzegania praworządności, także w ujęciu gospodarczym. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Warszawie, gdzie brał udział w tworzeniu organizacji podziemnych. W czasie okupacji niemieckiej razem z prof. Józefem Rafaczem zainicjował działalność Wydziału Prawa tajnego UW, pozostając jego dziekanem. W 1941 r. został aresztowany i przewieziony na Pawiak, a następnie do Oświęcimia, gdzie zmarł w 1942 r.
Na działalność naukową Romana Rybarskiego wpłynęły wiedeńska szkoła psychologiczna oraz niemiecka szkoła historyczna. Uważany był za przedstawiciela polskiej szkoły teoretycznej, a zarazem narodowej w ekonomice. Jego działalność naukowa szła w trzech głównych kierunkach: ekonomii teoretycznej, polityki gospodarczej oraz historii gospodarczej. Napisał blisko 30 pozycji książkowych.