Muzyka polska po Szymanowskim to tak naprawdę opowieść o tym, z jakimi trudnościami mierzyli się kompozytorzy od lat 40. do końca lat 90. i jakie miało to efekty. Autor nierozerwalnie wiąże ich twórczość z wydarzeniami, które w tym czasie miały miejsce w Polsce i poza jej granicami. Pokazuje sukcesy prawykonań, dalsze losy utworów oraz ich perypetie, ale przede wszystkim zagłębia się w same dzieła drugiej połowy XX wieku, analizując dogłębnie techniki kompozytorskie, inspiracje oraz dobór instrumentów i głosów. Całość podzielona została na 5 części. W pierwszej z nich autor analizuje muzykę na tle społeczno-kulturowych wstrząsów w międzywojennej Polsce, okupacji niemieckiej oraz powstania i upadku socrealizmu. Część II koncentruje się na czasach odwilży i roli Warszawskiej Jesieni. Część III natomiast jest skupiona wokół serializmu, aleatoryzmu, dodekafonii, minimalizmu, punktualizmu i innych zyskujących wtedy na popularności technik kompozytorskich. W kolejnej części, oczywiście, pojawiają się kwestie tożsamości narodowej i postmodernistycznego spojrzenia kompozytorów na przyszłość. Ostatnia część, w większości napisana specjalnie do pierwszego polskiego wydania, nakierowana jest na muzykę ostatnich lat, instytucje pielęgnujące polską kulturę muzyczną, nowe technologie oraz próby i możliwości docierania kompozytorów do współczesnych słuchaczy.