Przedstawiona do oceny książka wychodzi poza standardy narracji zabytkoznawczych, skupiających się przede wszystkim na analizie materiału zabytkowego obiektu. Głębokie osadzenie młynarstwa wodnego i krajobrazu kulturowego w sferze niematerialnego dziedzictwa - świadomościowej i odczuwalnej przez lokalną społeczność – ukazuje, że tworzą one mentalne mapy wartościujące przestrzeń, są też kluczem do kodów znaczeniowych sentencji i słów, przekładających się na więź tożsamościową tychże społeczności. Fragment pierwszej recenzjiKsiążka ma bardzo duży walor poznawczy i dokumentacyjny. Autorka w toku przeprowadzonych badań zgromadziła cenne materiały na temat grupy obiektów, które znajdują się poza głównym nurtem zainteresowania historyków, konserwatorów, samorządów i inwestorów. Takie „niewidoczne" i niedocenione dziedzictwo w wyniku stopniowych zmian oraz wieloletnich zaniechań znika bezpowrotnie. Fragment drugiej recenzji