Tom opowiadań Katarzyny Ryrych zatytułowany Galaktyki subtelnie, esencjonalnie, intymnie prezentuje wielki temat archetypiczny, jakim jest miłość. Ryrych udziela głosu nastolatkom, traktując ich wyznania poważnie. Młodzi ludzie, którzy po raz pierwszy czują miłość, szukają sposobów, aby uczynić ją wyjątkową, odwzajemnioną, bezpieczną. Pisarka w posłowiu podkreśla, że „Jesteśmy częścią [...] ogromnej całości, każde z nas inne, lecz łączy, nas wiele - choćby pragnienie, aby obok był ktoś, dla kogo będziemy centrum wszechświata". Ryrych podkreśla, że bez miłości jesteśmy niekompletni i zawsze warto walczyć o uczucie, nawet kosztem odrzucenia. Dzięki prawdziwej miłości rozkwitamy. Tom uznać można za zbiór dojrzałych etiud miłosnych, którym blisko do postmodernistycznych przypowieści z puentą, którą udaje się odkryć dopiero po wnikliwej lekturze wszystkich opowieści. Egzemplifikacjami miłości są tutaj: miłość piękna, szlachetna, pełna poświęcenia, empatyczna, euforyczna lub destrukcyjna, obsesyjna, zła: Ryrych celowo pozostawia finały etiud miłosnych otwartymi, pozwalając czytelnikom interpretować teksty w duchu tolerancji, akceptacji oraz próby identyfikacji z tymi rodzajami miłości, które dotąd były im obce. W Galaktykach każdy odbiorca znajdzie opowieść, która zapadnie mu w serce na dłużej i w której odnajdzie siebie. Całość tomu dobrze wyraża tytuł. Kiedy patrzymy nocą w nie-bo, dostrzegamy światła gwiazd. Są unikatowe, piękne, bez nich upadłby boski firmament. Opowiadania Ryrych są tajemniczą galaktyką, a jej bohaterowie, jak odwieczni wędrowcy, szukają miłości i bliskości drugiego człowieka, mimo lęków, oporów lub poczucia inności.