Logopedia dla Praktyków, czyli jakość, efektywność i terapia oparta na dowodach Nienormatywna wymowa, podobnie jak dysfunkcje oddychania czy połykania, często wiąże się z nieprawidłową budową narządów mowy. To dlatego, że z jednej strony struktura warunkuje funkcję, a z drugiej – nieprawidłowo przebiegająca funkcja może modyfikować rozwój anatomiczny narządu żucia, także artykulacji. Terminu „czynności prymarne” używa się w logopedii po to, by opisać właśnie takie zależności. Stoi za nim koncepcja zakładająca związki pomiędzy niewerbalnymi aktywnościami przestrzeni orofacjalnej a mową. Wykazanie tych zależności to wynik połączenia wiedzy z zakresu ortodoncji, neurologii, pediatrii, laryngologii i logopedii oraz przeprowadzonych badań, również logopedycznych. Czynności prymarne to system powiązanych niewerbalnych aktywności odbywających się w zespole ustno-twarzowo-gardłowym, które wpływają na rozwój sprawności artykulacyjnej na każdym etapie rozwoju człowieka. W kolejnych rozdziałach monografii są prezentowane obszary interdyscyplinarnej wiedzy – od charakterystyki anatomii i fizjologii aparatu mowy po wskazanie związków między rozwojem artykulacji (lub jej zaburzeniami) a kształtowaniem odruchów w najwcześniejszym okresie życia, właściwą postawą, a także prawidłowym oddychaniem i spożywaniem pokarmów. […] Logopedzi dostają kompendium wiedzy, która pozwoli diagnozować dziecko od okresu prenatalnego po okres dorastania, szczególnie w zakresie zaburzeń rozwoju anatomii i funkcjonowania obszarów ze sfery orofacjalnej, oraz ułatwi postępowanie logopedyczne w ich normowaniu. Z recenzji dr hab. Aliny Maciejewskiej, prof. UwS