Czary w nowożytnej Polsce w latach 1500–1800 to pierwsze kompleksowe studium o polskiej demonologii stworzone na podstawie zapisów z procesów o czary w Wielkopolsce. Szczegółowe badania autorki ukazują wiele typów wiedźm – od zwiastunki zła do podziwianej gospodyni domowej, której obecność w gronie czarownic obala mit, jakoby wszystkie wiedźmy nienawidzono. Przeprowadzone analizy pokazują, że ówcześnie żyjący mieli świadomość mechanizmów stojących za prześladowaniami oraz niejednokrotnie przejawiali krytyczną postawę wobec nadużyć szerzących się na salach sądowych. Ta nowa, przełomowa praca przedstawia rozmaite powody uprawiania czarów, wyjaśnia, dlaczego ludzie wzajemnie oskarżali się o takie praktyki oraz przyznawali do stosowania magii. Książka ukazuje historie, które wykraczają poza zapisy z procesów sądowych, ujawnia motywy kryjące się za nadużyciami i walką o władzę oraz pokazuje relacje między mężczyznami i kobietami w okresie wczesnej nowożytności.