Twórczość dramatyczną Krzysztofa Bizio można na pierwszy rzut oka określić mianem realizmu psychologicznego. Jednak potencjał interpretacyjny jego sztuk nie wyczerpuje się w obserwacji ludzkich zachowań, lecz wkracza w rejon analizy ich aksjologicznego otoczenia. Autor unika sugestii symbolicznych, jednak tworzone przez niego postacie i sytuacje przerastają wymiar jednostkowego doświadczenia, osiągając poziom typowości, atoli nie tyle społecznej, ile wręcz archetypowej. Na powierzchni prostych dialogów, prawie zawsze mających klasyczną postać ukrytego pod banalnymi słowami sporu, pojawiają się symptomy, może raczej refleksy, rzeczywistości duchowej, ale ideowo nieokreślonej, którą można by uznać bardziej za wyraz ukrytych potrzeb bohaterów dramatu niż jakikolwiek uświadomiony punkt odniesienia. W rezultacie można odnieść wrażenie, że ukazane w codzienności pary, trójkąty, kwartety rozgrywają partie, których stawka stopniowo wyłania się w trakcie przebiegu konwersacji, a znaczenie rozmowy wyrasta ponad znaczenie wydarzeń. z recenzji prof. Artura Grabowskiego