Monografia jest studium na temat struktury przestępstwa i poszczególnych płaszczyzn przypisania przestępności czynu, w szczególności rozumienia bezprawności w prawie karnym. Autor analizuje relacje zachodzące między realizacją znamion czynu zabronionego a bezprawnością, między bezprawnością (okolicznościami wyłączającymi bezprawność) a zawinieniem(okolicznościami wyłączającymi winę). Omawia podstawy materialne i skutki rozróżniania tych elementów przestępstwa oraz sytuacje graniczne między bezprawnością i winą, przede wszystkim kontrowersyjne w nauce prawa karnego zagadnienie błędu co do znamienia okoliczności wyłączającej bezprawność. Próbuje również udzielić odpowiedzi na pytanie, czy bezprawność w strukturze przestępstwa powinna być rozumiana jako sprzeczność zachowania z porządkiem prawnym traktowanym jako całość, czy też ma ona prawnokarny charakter, określany specyficzną teleologią tej gałęzi prawa.