Prawdziwy człowiek. Osobista opowieść o dorastaniu i edukacji w autyzmie to zapis osobistych doświadczeń: wrażeń, emocji oraz postrzegania świata i komunikacji z otoczeniem osoby z autyzmem - przede wszystkim w czasie jej dorastania i edukacji. Pomaga w zrozumieniu odmiennego sposobu funkcjonowania dziecka autystycznego w rodzinie i społeczności szkolnej, postrzegania przez nie celu samego uczenia się oraz jego przebiegu. Ukazuje szereg niemożliwych do wyrażenia trudności, z którymi boryka się dziecko autystyczne i które najczęściej nie są dostrzegane ani rozumiane przez otoczenie.

Książka pomoże nauczycielom, pedagogom oraz rodzicom w dostrzeżeniu w dziecku ukrytego autyzmu, co pozwoli na dostosowanie procesu nauczania i wychowania do jego potrzeb oraz możliwości. Przyczyni się także do rozwoju umiejętności pracy z dziećmi chorymi. Jest bezcennym źródłem wiedzy i inspiracji. Uczy tolerancji, empatii, otwartości i zrozumienia inności.

"Debiut literacki Gunilli Gerland jest opowiadaniem o tej czasem tak cieniutkiej granicy między zdrowiem a chorobą, normalnością a nienormalnością, brakiem diagnozy a diagnozą i o ukrytej niepełnosprawności. Jest to jednak przede wszystkim opowieść o wyjątkowym człowieku z niezwykłą diagnozą, który boryka się z nie aż tak niezwykłymi problemami. Dalsze pisanie byłoby zarozumiałością z mojej strony. Własne słowa autorki otwierają znacznie więcej drzwi do zrozumienia niż specjalistyczna terminologia jakiegokolwiek psychiatry".

"Starałam się więc być najzwyczajniejszym w świecie dzieckiem. Ale - ile bym się nie wysilała - zawsze wyczuwało się w tym fałszywe tony lub posmak goryczy. (...) Wysilałam się naprawdę mocno, by stać się innym dzieckiem, zwykłym dzieckiem (...) najzwyczajniejszym w świecie dzieckiem. Tak bardzo pragnęłam nim być. (...)

Nikt nie potrafił nic poradzić na moje protesty. Biegałam, krzyczałam, biłam, szarpałam się i drapałam, byłam gotowa na wszystko. Bez względu na to, jak daleko dorośli byli gotowi posunąć się w zmuszaniu mnie, ja byłam zawsze gotowa posunąć się jeszcze dalej. Napędzał mnie mój strach, ale oni nie potrafili pojąć, "dlaczego ten dzieciak jest taki uparty".