Ustawa o broni i amunicji

Ustawa z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji (Dz. U. z 2024 r. poz. 485.) zastępuje poprzednią ustawę z 31 stycznia 1961 roku o broni, amunicji i materiałach wybuchowych. Ogłoszona 19 czerwca 1999 roku, weszła w życie po upływie 9 miesięcy od dnia ogłoszenia, czyli 19 marca 2000 roku, z wyjątkiem artykułu 54, który zaczął obowiązywać już po 14 dniach od ogłoszenia.

Problematyka ustawy o broni i amunicji

Ustawa o broni i amunicji reguluje kompleksowo wszelkie aspekty związane z dostępem do broni i amunicji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Głównym celem ustawy jest zapewnienie bezpieczeństwa publicznego przez kontrolowanie procesów wydawania pozwoleń na broń, jej nabywania, rejestracji, przechowywania, a także zbywania i deponowania. Ustawa definiuje również procedury związane z przewozem broni i amunicji przez terytorium kraju oraz jej przywozem i wywozem za granicę.

Zakres ustawy obejmuje nie tylko obywateli polskich, ale również cudzoziemców, regulując warunki, na jakich mogą oni posiadać broń na terenie Polski. Opisuje także zasady dotyczące funkcjonowania strzelnic, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich warunków do ćwiczeń strzeleckich oraz bezpiecznego użytkowania broni. Ponadto, zawiera wyjątki dotyczące grup zawodowych i instytucji, dla których dostęp do broni i amunicji jest niezbędny ze względu na pełnione funkcje. Do tych grup należą między innymi funkcjonariusze różnych służb państwowych, takich jak Policja, Wojsko, a także inne służby specjalne, które z racji swoich obowiązków wymagają specjalnych regulacji.

Istotnym elementem ustawy jest też określenie przypadków, w których nabywanie, posiadanie lub zbywanie broni i amunicji jest zabronione, z wyjątkiem sytuacji szczególnie określonych w przepisach. To środek mający na celu zapobieganie nadużyciom oraz zwiększenie kontroli nad obrotem bronią czy amunicją w kraju.

Na przestrzeni lat ustawa o broni i amunicji była wielokrotnie nowelizowana, co wprowadzało istotne zmiany w kwestiach bezpieczeństwa i regulacji posiadania oraz obrotu bronią. Wśród tych zmian znajduje się likwidacja zbędnych barier administracyjnych i prawnych. Eliminują one wymóg przedkładania orzeczeń lekarskich i psychologicznych co pięć lat dla osób posiadających pozwolenie na broń, zmniejszając obciążenia administracyjne zarówno dla obywateli, jak i organów państwowych.

Przepisy wprowadziły także istotne zmiany w procesie zatwierdzania regulaminów strzelnic, który podlega teraz procedurom uproszczonym zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego. Dodatkowo zmieniono zasady dotyczące egzaminów na posiadanie broni, ustalając maksymalną opłatę za egzamin na 20% minimalnego wynagrodzenia, co znacząco obniża poprzednie stawki.

Ostania nowelizacja wprowadza również przepis, pozwalający funkcjonariuszom i żołnierzom na uzyskanie pozwolenia na broń z uwagi na „chęć wzmocnienia potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej”. Jest to zmiana, która spotkała się z mieszanką opinii, gdyż może to wpłynąć na równowagę pomiędzy cywilami a służbami państwowymi.